اگر یک کودک در سن مدرسه از لکنت آگاه نباشد چه؟

اخیراً یک درمانگر دراین باره از یک دانش آموز کلاس پنجمی که لکنت دارد پرسیده بود. او نشان داد که به نظر می رسد از زمانی که لکنت می کند خیلی آگاه نیست. او گاهی اوقات می گوید که مدت زیادی است که لکنت نداشته است، حتی اگر لکنت قابل مشاهده او برای شنوندگان کاملاً قابل توجه است.

آگاهی یکی از بزرگترین چالش هایی است که در درمان لکنت با آن مواجه هستیم. از یک طرف، ما می خواهیم کودک به اندازه کافی از لکنت خود آگاه باشد تا انگیزه ای برای کار روی آن داشته باشد. از طرف دیگر، ما نمی خواهیم او آنقدر نگران این موضوع باشد که شروع به کناره گیری و خودداری از برقراری ارتباط کند. مسیر درست کجاست؟!

هیچ پاسخ آسانی وجود ندارد... اما، اولین سوالی که من می پرسم این است: آیا کودک در نتیجه لکنت خود تأثیر نامطلوبی را تجربه می کند؟

اگر او تحت تأثیر منفی لکنت خود قرار می گیرد، و او همچنان این گزارش کم از آگاهی را نشان می دهد، پس باید احتمال انکار را در نظر بگیریم. آیا او بیشتر از آن که بگوید نگران است؟ آیا ترس او از لکنت باعث می شود که او این واقعیت را پنهان کند که لکنت دارد؟ اگر چنین است، پس او قطعاً به درمان حمایتی نیاز دارد تا به او کمک کند یاد بگیرد که لکنت کردن اشکالی ندارد - حتی زمانی که یاد می‌گیرد تغییراتی در گفتارش ایجاد کند بنابراین او می تواند راحت‌تر و موثرتر ارتباط برقرار کند.

اگر او تحت تأثیر منفی لکنت قرار نگیرد، احتمالاً او واقعاً به لکنت اهمیتی نمی‌دهد و بنابراین متوجه مواقعی که لکنت می کند نمی‌شود.

یکی از راه‌های ارزیابی آگاهی کودک از لکنت و تأثیری که لکنت بر زندگی کودک ایجاد می‌کند، از طریق ارزیابی کلی تجربه گوینده از لکنت است. OASES)  ؛ Yaruss & Quesal، 2016 ( اگر OASES نشان دهد که کودک کمترین تأثیر منفی را تجربه می کند، من را متعجب نخواهد کرد اگر او تمایل زیادی برای توجه به لکنتش نداشته باشد، زیرا به سادگی مانعی در مسیر برای او نیست. در این صورت، باید بپرسم که آیا در این مقطع زمانی نیاز به درمان دارد یا خیر: اگر او آزادانه ارتباط برقرار می کند، به خاطر لکنت زبانش به عقب کشیده نمی شود ، واکنش های منفی به لکنتش را تجربه نمی کند، و غیره، ممکن است همین الان نیازی به درمان نداشته باشد. مطمئناً، ما می‌توانیم روی او کار کنیم تا استراتژی‌های صحبت کردن را تمرین کند، اما اگر با گفتارش اذیت نشده است ، انگیزه کمی برای استفاده از آنها خواهد داشت یا اصلاً هیچ انگیزه‌ای نخواهد داشت. (من در مورد این موضوع بیشتر در یک پست وبلاگ صحبت کردم با تمرکز بر کمک به والدین در درک اینکه چه زمانی زمان مرخص کردن کودک از درمان است.)

اگر OASES نشان دهد که او تأثیر منفی دارد، من قطعاً روی افزایش آگاهی  کار می‌کنم تا بتواند از استراتژی‌های مدیریتی (در صورت لزوم) برای کاهش تأثیر لکنت بر ارتباطاتش استفاده کند. ویدیوها، بازی‌های کارآگاه گفتاری و مرا بگیر، لکنت کاذب (لکنت ساختگی)، فعالیت‌هایی مانند «روش‌هایی که صدای ما عمل می‌کند» و مواردی از این دست می‌توانند به این امر کمک کنند. شما می توانید اطلاعات بسیار بیشتری در مورد فعالیت های خلق آگاهی به روشی حمایتی و مناسب در درمان لکنت در سن مدرسه: راهنمای بالینی بیابید .

با این حال ، من با احتیاط به آن برخورد می کنم تا باعث ایجاد احساس بدی در کودک از لکنت خود نشود. به زبان ساده، ما نمی‌خواهیم مشکلی در کودک ایجاد کنیم تا بتوانیم مشکلی را درمان کنیم و فقط به این دلیل که کودک لکنت دارد به این معنا نیست که او برای تغییر گفتار خود نیاز به درمان دارد (شاید برای جنبه‌های دیگر لکنت نیاز به درمان داشته باشد یا ممکن است اصلاً نیازی به درمان نداشته باشد)

با در نظر گرفتن دقیق دلایل عدم آگاهی آشکار، می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که کودک در مواقعی که به آن نیاز دارد، درمان مورد نیازش را دریافت می کند.

 ترجمه : ثمین صبیحان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان