ما باید به خانواده ی کودک خردسالی که به تازگی لکنت می کند،چه بگوییم؟

من اغلب تماس ها یا ایمیل هایی ،از خانواده هایی که درباره ی لکنت در گفتار کودک خردسال خود نگران اند،دریافت می کنم.گاهی ،کودک لکنت را آغاز کرده است؛در برخی مواقع،کودک مدتی است که لکنت دارد،اما والدین به نقطه ای رسیده اند که آن قدر نگران اند که بخواهند اقدامی نمایند.

ما باید به آن ها چه بگوییم؟ما می خواهیم تا جایی که ممکن است،خیال آن ها را راحت کنیم –دلیلی وجود ندارد که والدین ترس های غیر ضروری داشته باشند.در عین حال،ما نمی خواهیم کمتر پاسخ دهیم و در نتیجه،فرصت جهش اولیه در درمان را از دست بدهیم.

این جا یک مثال از آن چه که من اخیرا به یک والدینی گفته ام  وجود دارد که گزارش داد کودک سه ساله اش به تازگی  رفتارهای شدید لکنت را  شروع کرده است،که شامل شکلک های چهره ای و حالت های جسمی قابل مشاهده در سراسر بدنش است:

از شما متشکرم که نگرانی های خود را با  من به اشتراک گذاشتین.من برای سختی ای که پسر شما دارد تجربه می کند،متاسفم.این می تواند خیلی سخت باشد که ما،هنگامی که فرزندانمان دارند با گفتار خود کلنجار می روند،نگاهشان کنیم.گاهی اوقات،این احساس درماندگی است که ما آن ها را  می بینیم که تلاش می کنند کلمات را بیرون بکشند و ما مطمئن نیستیم که چه کاری را انجام دهیم.

ابتدا تلاش کنید که این را به یاد بیاورید:شدت لکنت نشان نمی دهد که آیا او به لکنت ادامه می دهد یا نه.روزی روزگاری،ما فکر کردیم که اینطور است.ما خیلی نگران می شویم اگر ما کودکی را  با لکنت شدید ببینیم و فکر می کنیم که بدین معنا است که لکنت او  ادامه میابد.اکنون،ما می دانیم که شدت،پیش بینی کننده ی احتمال ادامه یافتن آن نیست و ما می دانیم که اکثر کودکان خردسال که لکنت می کنند در واقع لکنتشان بهبود میابد.بعضی از کودکان می توانند به طور شدید لکنت کنند و به طور کامل بهبود پیدا کنند.پس.اگر او را اکنون نگاه می کنید،درباره ی آینده اش نگران نباشید.سن کم پسرتان را در نظر بگیرید،ما همچنان  وقت زیادی داریم،قبل از این که ما نگرانی در مورد طولانی مدت شدن تجربه داشته باشیم.این به معنای این نیست که ما باید آن را نادیده بگیریم.به زبان ساده بدین معنا است که ما نباید خیلی زیاد در مورد شدت رفتارهایی که ما اکنون در این لحظه مشاهده  می کنیم،نگران باشیم.

دوم،هنگامی که ما می‌بینیم کودک به شدت دارد زور می زند،من تلاش می کنم که آن را نشانه ای از خود لکنت در نظر نگیرم،بلکه بیشتر به عنوان نشانه ای از واکنش کودک به لکنت در نظر بگیرم.بعضی از بچه ها،وقتی متوجه می شوندکه در  صحبت کردنشان مشکل دارد،تازه کارشان بهم می خورد.اگر او به طور کلی کودک واکنش پذیرتری باشد(یعنی او به راحتی،هنگامی که سایر چیزها اتفاق می افتد،ناراحت می شود.مثل این که اگر عروسکش بشکند یا او چیزی را بیاندازد.)پس این احتمال وجود دارد که وقتی در بیان کلمات مشکل دارد،واکنش شدیدی نشان می دهد.این فقط واکنش پذیری است،نه لکنت،که هنگامی که به او به شدت فشار می آید،می بینیم.

سوم،اگر واقعا این واکنش است که باعث می شود لکنت شدید شود،سپس ما می توانیم کمک کنیم که شدت را  با کمک به فرد در جهت این که یاد بگیرد  به احساس گیر کردن با ترس کمتر واکنش نشان دهد،کاهش دهیم.

جای تعجب نیست که  برای بچه ها احساس گیر  افتادن داشتن سیستمی که بعضی اوقات خوب کار می کند ولی ناگهان خوب کار نمی کند- ناراحت کننده است.به او اجازه دهید که بداند که این خوب است که می تواند به کاهش ترسی که ممکن است احساس کند،کمک کند.

هر چه بیشتر بتوانیم به کودکان  کمک کنیم، که یاد بگیرد موردی ندارد که گاهی در یادگیری حرف زدن، سختی وجود دارد ،باعث می  شود که تنش ها و تقلا ها و تجربه های ترس زیاد از حرف زدن را کمتر کند."

معمولا،من تلاش می کنم که  لکنت را به عنوان سایر  مشکلاتی که یک  کودک ممکن است هنگام یادگیری انجام  تکلیف جدید داشته باشد،نگاه کنم:هنگامی که آن ها رنگ آمیزی را یاد می گیرند،بیرون از خط رنگ می کند؛هنگامی که می خواهد راه برود یا بدود،آن ها پایین می افتند؛هنگامی که می خواهد نوشیدن را در یک فنجان بزرگ را یاد می گیرند،آن ها مایع را می ریزند.لکنت می تواند  مثل آن دیده شود:هنگامی که آن ها می خواهند یاد بگیرند که صحبت کنند،آن ها گاهی گیر می کنند. اگر لکنت را این گونه ببینیم کمک می کند که بخشی از ترسشان از بین برود."

(توجه:پیشنهادات بیشتر در این راستا را می توانید در قسمت «نکته های بالینی»برای آسیب شناسان گفتار و زبان  که به طور اختصاصی درباره ی نحوه ی این که خانواده فرزندانشان را در زمینه ی سلامت رشدی ،نگرش های مناسب در مورد لکنت ، پشتیبانی کنند،بیابید.)

چهارم،من همیشه خانواده هایی که به دنبال ارزیابی هستند که توسط آسیب شناس گفتار و زبانی که در زمینه ی کار با کودکانی که لکنت می کنند و خانواده هایشان،تجربه دارند ، انجام می شود را تشویق می کنم.متاسفانه،بسیاری از درمانگر ها به سادگی با مهارت های خود برای کار کردن بچه هایی که لکنت دارند،احساس راحتی نمی کنند.یافتن متخصصین در درمان لکنت ممکن است سخت باشد، اما جست و جو برای یافتن فردی که این وضعیت و تاثیری که می تواند بر والدین و فرزندان دارد را درک کند،ارزش دارد.

بدین ترتیب،من به خانواده ها می گویم،حتی اگر قبلا ارزیابی را دریافت کرده باشید،گرفتن نظر دوم ضرری ندارد.شما تا زمانی که با اطلاعاتی که دریافت می کنید،احساس راحتی نکرده اید، نباید تردید کنید.خانواده ها باید بدانند،که کودکانشان بهترین  است و افکار و احساسات درباره ی  درمان باید نقش قابل توجهی در تعیین مسیر عمل داشته باشد.

پنجم،تعیین این که آیا در حال حاضر به درمان نیاز دارد یا نه،نباید فقط به میزان لکنت او باشد.در عوض،ما توصیه های  درمانی را بر اساس عوامل دیگر ارائه می کنیم،مانند این که آیا سابقه ی درمان لکنت در خانواده دارد،مدت زمانی که کودک لکنت می کند،ماهیت مهارت های گفتار و زبان ، خلق و خوی فرد،واکنش فرد به لکنت و ... . دوباره،مقداری از لکنت به ما واقعیت را  نمی گوید که تصمیم گیری کنیم.پس نگران نباش اگر فردی می گوید،اوه!او خیلی لکنت می کند!به عنوان یک متخصص،ما بیشتر این را در نظر می گیریم.

در نهایت،من می دانم سخت است،ولی،هنوز سعی کن خود را زیاد نگران نکنی.هنگامی که کودک فقط سه سالش است،ما زمان بسیار زیادی داریم،تا قبل از این که لکنتش مزمن شود و خیلی ها،والدین و دیگران می توانند انجام دهند تا به او کمک کنند تا گفتار روان تر و مهارت های ارتباطی رشد و توسعه پیدا کند.کار کردن با درمانگران ماهر می تواند به شما بیاموزد که چگونه کمک کنید که ارتباط  کودک شما اثر گذار و آسان شود.

قطعا،من نمی توانم آینده را پیش بینی کنم،ولی من می توانم بگویم که ما چیزهای زیادی را در مورد نحوه کمک به کودکان خردسالی که لکنت می کنند ( و خانواده هایشان) می دانیم که این اوقات دشوار را طی کنند.

توجه داشته باشید که من همه ی این ها را یک باره نمی گویم،این خیلی زیاد است!من اطلاعات را فراهم می کنم زیرا والدین برای آن آماده هستند.هدف من از به اشتراک گذاشتن این اطلاعات با خانواده ها این است که که ترس های آن ها را هنگامی که به آن ها اطلاعات حقیقی در مورد این که آن ها ممکن است که به آن نیاز دارند که آگاهی داشته باشند، می دهم،را کاهش دهم.

مطمئنا چیزهای بیشتری برای گفتن وجود دارد و با گذشت زمان،من اطلاعات بیشتری در مورد نحوه ی کمک به کودکان خردسال خود که لکنت دارند و به والدین ارائه می کنم.با این حال،شروع با این اصول می تواند به کاهش ترس آن ها کمک کند،به طوری که آن ها می توانند در مورد این که آیا فرزندشان به ارزیابی نیاز دارد یا خیر تصمیمات مناسب بگیرد.

شما می توانید اطلاعات بیشتر را در مورد آن چه که ما می گوییم به خانواده های دارای کودکان خردسالی که لکنت می کنند در کتابچه ما ، لکنت کودکی اولیه : اطلاعات و راهنمایی ها برای والدین، بیابید.

 ترجمه : کوثر گودرزیان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان