به عنوان متخصصانی که با افراد دارای لکنت کار می کنند،ما لکنت را به عنوان یکی از اختلالات ارتباطی که به خوبی درک نشده است می شناسیم.به عنوان مثال،شما چندین مرتبه نظرات زیر را شنیده اید؟
- من شنیده ام لکنت ناشی از(علت منسوخ شده یا گمراه کننده را در این جا درج کنید.)
- اوه!شما در زمینه ی لکنت کار می کنید؟من هم گاهی لکنت می کنم.
- اگر او سرعت حرف زدنش را پایین بیاورد،لکنت نخواهد کرد.
بیش تر افرادی که لکنت نمی کنند (شامل بعضی از متخصصان در حیطه ی گفتار)تمایل دارند که پیچیدگی های لکنت را به روشی بیش از حد ساده توضیح دهند.بیش تر اوقات،این توضیحات بر اساس اطلاعات منسوخ شده یا اشتباه است.
چیزهای زیادی می توانم در مورد مغلطه های مربوط به لکنت بنویسم،اما برای اکنون،من می خواهم درباره آن چه که به نظر من(سه افسانه ی اصلی )هستند و اغلب آن ها را می شنوم صحبت کنم.
- لکنت به دلیل(استرس،اضطراب و....)است.
این نوع از «آشفتگی علّی»از این واقعیت ناشی میشود که لکنت به عنوان یک موضوع روانشناختی طبقه بندی می شود.حتی امروز،مردم به باور در این زمینه که هیجان یک معقوله ی علّی است، ادامه می دهند .
متاسفانه به نظر می رسد که مردم نمی دانند که اثر و دلیل دور از هم هستند که بخواهند شبیه به هم باشند.در حالی که این درست است که لکنت می تواند در طول مواردی از احساسات تشدید یافته ،زیاد شود،من دوست دارم که کمک کنم که این مغلطه های دیرینه را یک بار برای همیشه از بین ببرم:لکنت یک اختلال روانشناختی نیست!
همان طورکه همکارم (آقای دکتر اسکات یارس ) در یک پست در وبلاگ اخیر (آیا لکنت،,عصب شناختی است؟)به آن اشاره کرده است،لکنت به دلیل یک مولفه تنها نیست.مخصوصا به دلیل اضطراب نیست.
- همه گاهی لکنت می کنند!
افراد بسیاری تلاش می کنند که با افرادی که لکنت می کنند،با استنباط کردن یا گفتن این موارد که«همه گاهی لکنت می کنند»، مفید و همدل باشند.این به وضوح نادرست است.با وجود این که روانی کامل وجود ندارد و همه ناروان اند.(همه ی گویندگانی که لکنت نمی کنند،تجربه ی ناروانی را داشته اند)لکنت واقعی فقط در گفتار آن هایی وجود دارد که لکنت می کنند.(برای مثال در این پست وبلاگ ببینید: چند درصد از رفتارهای لکنت طبیعی است).
حتی زمانی که این نوع از نظراتی که نیتشان خیر است،می تواند یک اثر منفی نا خواسته داشته باشد.افرادی که لکنت می کنند،می دانند که هر کسی لکنت نمی کند.به ویژه،کودکان،ممکن است این نظر را به عنوان یک دروغ بدانند،در نتیجه اعتماد به افرادی که لکنت را نمی فهمند،کاهش میابد.
3.«اگر تو فقط......»
در نهایت،به عنوان یک متخصص،اجازه دهید به همه کمک کنم که از توصیه کردن به افراد دارای لکنت،در مورد چگونه حرف زدن، دست بردارند!بسیاری از دانش آموزان من،هجوم توصیه های «اگر تو فقط..»را آزار دهنده و به زبان ساده،غیر مفید می دانند.
این جا بعضی از رایج ترین نظرات شنیده شده به آن افرادی که لکنت می کنند،وجود دارند:
اگر تو فقط:
- آرام تر حرف بزن [سرعت کم تر]
- دوباره بگو
- نفس عمیق بگیر
- درباره ی آن چیزی که می خواهی بگویی فکر کن.
- آرام باش.
مهم نیست که چقدر این توصیه ها با نیت خوب بیان می شوند،بیش از حد ساده است و در دراز مدت،مفید نیست.بهترین چیزی که آسیب شناسان گفتار و زبان می تواند انجام دهد این است که به محیط آن کودک کمک کنیم که از نصیحت پرهیز کند و به صحبت های کودک گوش کند نه این که چگونه صحبت می کند.هنگامی که ما کمک می کنیم به تمرکز جامعه بر ارتباط،ما می توانیم این افسانه را که فقط یک یا دو چیز ساده می تواند لکنت را «برطرف»کند،از بین ببریم.
پس ما باید چه کار کنیم؟هر زمان که من یکی از مغلطه های بالا می شنوم، می دانم که فرصتی برای گسترش درک لکنت در محیط کودک و در کل جامعه دارم.
خبر خوب این است که ما در مورد افسانه های مرتبط با لکنت مفصل در کتاب ها و مطالب خود می نویسم.بیشتر در مورد این که لکنت چیست(و یا چه چیز نیست؟)،عوامل ایجاد کننده ی لکنت و چگونه شنوندگان می توانند بدون دادن توصیه های ساده انگارانه کمک کنند! ، بیاموزید.
ما با هم می توانیم افسانه ها را از بین ببریم و واقعیت ها را در مورد لکنت جایگذاری کنیم.
ترجمه : کوثر گودرزیان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
