من به مدت ۱۵ سال،آسیب شناس گفتار و زبان بودم که کاملا متوجه شدم چیزی در مورد لکنت نمی دانم.ناگهان ،هنگامی با لکنت رو به رو شدم که پسر سه ساله ام شروع به لکنت کرد.تا آن مرحله،من بسیار کم در معرض و تجربه ی کار با افراد دارای لکنت بوده ام و حس می کردم در مجموع در این زمینه آمادگی و توان ندارم.تعدادی از بچه هایی که لکنت می کردند که من به آن ها خدمت کرده بودم،همچنین دیگر مشکلات همراه ارتباطی نیز داشتند،پس،در ناآگاهی من،لکنت به طور کلی در جایگاه و اولویت عقب تر قرار گرفت،زیرا من بر روی حیطه هایی که مرتبط تر به نظر می رسیدند،تمرکز می کر.د
به خاطر پسرم،من دوباره وارد شدم و دوباره دانشجو شدم.وبینار شرکت می کردم،به پادکست گوش میدادم،به کنفرانس ها و کمپ ها می پیوستم.در پنج سال گذشته،در زمینه ی خدمت به افراد دارای لکنت بسیار مشتاق شده ام.پسرم در نهایت بهبود یافت،اما لکنت اثری بر قلبم به جای گذاشت و اشتیاق تازه کشف شده ی من تمرکز مسیر حرفه ای مرا تغییر داد.ا
در این فرآیند،به این درک رسیدم که بسیاری از گفتاردرمانگر ها نیز داستان های مشابه مرا دارند.این برای بار اول بود که من واقعا فهنیدم که کلی گرا بودن در رشته ای که دامنه ی عمل ما به سادگی بیش از حد بزرگ است یعنی چه.من مطالعات منتشر شده ای را یافتم که آموزش های نا کافی را که در مقطع ارشد در حیطه ی اختلالات روانی دریافت می کنیم،مستند کرده بود.من مطالعات دیگر را یافتم که نشان می داد لکنت اختلالی است که اولویت پایین تری در میان گفتاردرمانگران دارد و چگونه تعداد زیادی از گفتاردرمانگران،حتی با گذشت سال های زیاد از سال های کاری، احساس ناراحتی و ناکافی بودن در زمینه ی درمان لکنت می کنند.این گونه بود که سازمان غیر انتفاعی Spero Stutteringبه وجود آمد.
خواهرم،ریچل داوسون، Spero Stuttering را با من تاسیس کرد،به این دلیل که در تلاش برای یافتن گفتاردرمانگرانی بود که بداند، چگونه با پسران دو قلویی که لکنت دارند کار کند.ما همچنین با داستانی پس از داستان دیگر از گفتاردرمانی که مواجه شدیم که بیش از فایده،ضرر دارند؛بنابراین ما به شدت بر این باوریم که باید انگیزه ی بیشتری در آموزش در حیطه ی اختالالات روانی داشته باشیم و شناختی برای آموزش بیشتر ایجاد کنیم.
علاوه بر این،من بسیار در مورد گواهی صلاحیت بالینی خودم،تامل کرده ام.به عنوان یک والد،هنگامی که خواهرم،شروع به جست و جو به دنبال پسرهایش کرد،در ذهنش گواهی های صلاحیت بالینی(CCC) نشانه ی معتبری بودند از این جهت که درمانگرانی که با پسرانش کار میکنند دارای دانش در مورد لکنت هستند.متاسفانه،ما می دانیم که داشتن گواهی های صلاحیت بالینی با توجه به این حقیقت که در دانشگاه ها حتی دوره های کامل برای لکنت برگزار نمی کنند، معنای زیادی ندارد.ما همچنین می دانیم که تعداد زیادی دانشجویان فارغ التحصیل هستند که بدون این که با هیچ گونه مراجع دارای اختلال روانی کار کرده باشند،فارغ التحصیل می شوند.
این چگونگی این بود که نشان بیزینس Ally of Stuttering TM به وجود آمد.این نشان راه آموزشی در دسترس برای گفتاردرمانگران عمومی که می خواهد درباره ی لکنت یاد بگیرند،افراد دارای لکنت و تحقیقات بر پر پایه ی رویکرد های گفتاردرمانی است. این نشان می دهد که گفتاردرمانگر دارنده ی این نشان،علاقه به حیطه ی لکنت دارد و آموزش قصدمند فراتر تحصیلات تکمیلی را دریافت کرده است.این نشان همچنین نشان می دهد که Ally of Stuttering TM متعهد به آموزش مدوام و توسعه ی حرفه ای در زمیته ی اختلالات روانی در فاصله ی زمانی منظم است.
تمایل ما این است که تعداد بیشتری گفتاردرمانگرها به ویژه گفتاردرمانگرهایی که در دانشگاه مشغول اند،با اطمینان و موثر لکنت را درمان کنند.همان طور که دکتر یارس اغلب بیان می کند:«هر گفتاردمانگر می تواند یک درمانگر عالی برای کمک به افراد دارای لکنت باشد؛نکته ی کلیدی،درک ماهیت واقعی این شرایط است.»ما به طور کامل موافقیم.بنابراین چشم انداز ما کمک،توانمندسازی و حمایت از جامعه ی دارای لکنت و خانواده های آن ها با تجهیز کسانی که با افراد دارای لکنت کار می کنند.
سایت https://www.sperostuttering.org/ را برای کسب اطلاعات بیشتر از Sepro Stuttering و نشان Stuttering and the Ally of Stuttering™ را بازدید کنید.
Translation: Kosar Goudarzian, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n
ترجمه : کوثر گودرزیان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
