مطلب وبلاگ امروز از درمان لکنت در سنین مدرسه:یک راهنمای بالینی (صفحه 9) اقتباس شده است.
بسیاری از ما از خود پرسیده ایم که آیا ما باید بگوییم دانش آموزان لکنتی یا دانش آموزانی که لکنت می کنند.
درمانگران بسیاری از مشاغل با استفاده از زبان «اول، شخص»برای برجسته کردن ارزش فرد،به جای تمرکز بر مشکل فرد تلاش می کنند.این موضوع می تواند احساسات قوی را در هر دو طرف برانگیزاند و درمانگران ممکن است،هنگامی که دارند سعی می کنند بفهمند که کدام اصطلاح را باید استفاده کنند،احساس کنند که در وسط راه مانده اند.
مانند بسیاری از موضوعات در این زمینه،جواب ساده ای برای آن نیست.هرچند هیچ گونه پژوهشی این موضوع را در بچه ها آزمایش نکرده است،پژوهش در بزرگسالان نشان داده است که برخی از گویندگان ترجیح می دهند بگویند:«افرادی که لکنت می کنند»(تا حدی به این دلیل است که حقیقت را برجسته می کند که لکنت تنها بخشی از آن است )هنگامی که دیگران به سادگی ترجیح می دهند بگویند«لکنتی»
به دلیل این تفاوت عقاید،ما احساس می کنیم که این باید به هر فرد، به جای جامعه یا درمانگران بستگی داشته باشد که تعیین شود که کدام لفظ راحت ترین است.
با توجه به این که به نظر می رسد،برخی افراد با اصطلاح (لکنتی) احساس ناراحتی می کنند،قوانین سر انگشتی ما این است که در بیشتر موقعیت ها از «فردی که لکنت می کند»یا «کودکی که لکنت می کند»استفاده کنیم،به خصوص تا زمانی که ما بدانیم فردی که با او صحبت می کنیم چگونه به این موضوع نگاه می کند.
گفته می شود،بعضی افراد ظاهرا باور دارند که گفتن این اصطلاح(کودکی که لکنت می کند)به طور مکرر می تواند مشکلات خود را ایجاد کند،پس استفاده از اختصارات در صفحات و حتی در گزارشات بالینی رایج شده است.بنابراین،با نویسندگانی مواجه خواهید شد که از:
- PWS (فردی که لکنت می کند)،
- CWS(کودکی که لکنت می کند)یا
- AWS(بزرگسالان دارای لکنت)
اشاره می کنند.در حالی که گروهی از افرادی که لکنت نمی کنند ممکن است
PWNS(فردی که لکنت نمی کند)
CWNS و AWNS(یا فقط«گروه کنترل») نامیده شوند.
ما حتی چنین عناوینی را در گفتار محاوره ای شنیده ایم(من سه تا CWS(کودک دارای لکنت)در حال حاضر در پرونده ی خود دارم)
ما تشخیص می دهیم که این استفاده از اختصارات در تلاش برای یافتن یک (جایگاه میانی)بین زبان اول شخص و توصیف طولانی تر از افرادی که لکنت می کنند،ولی ما یک سوگیری قوی علیه استفاده از این اختصارات داریم.
به زبان ساده،ما می دانیم که اشاره به افراد با حروف متوالی حتی غیر انسانی تر از برچسبی مانند(لکنتی)است.
اگر بعضی افراد که دنبال نشان دادن احترام برای افراد با برچسب نگذاشتن با اختلالشان،باشند،به نظر می رسد که حداقل قابل احترام تر از این است که آن ها را در سطح اختصارات پایین بیاوریم.
بنابراین،ما همیشه ترجیح می دهیم که از قالب طولانی استفاده کنیم،هنگامی که داریم در مورد افرادی که لکنت می کنند حرف می زنیم.یا،ما به سادگی به آن ها عناوین ،بچه ها یا گویندگان یا به صراحت،مردم نسبت دهیم.
صرف نظر از عبارتی که استفاده شده،دریافتیم که صحبت کردن با مراجعانمان در مورد عباراتی که معمولا برای اشاره به لکنت و افرادی که لکنت دارند، در هنگام درمان،مفید است.این امر مخصوصا،برای دانش آموزان با سن بیشتر مهم است،چرا که این موضوعی است که آن ها در طول زندگی خود با آن مواجه خواهند شد.
هنگامی که ما به مراجع خودکمک میکنیم که با این عبارات راحت شوند،آن ها می توانند ترجیح‌های خود را متوجه شوند.این به آن ها کمک خواهد کرد که مهارت های مقابله ای خود را برای مدیریت موفق اختلال لکنتشان و واکنش های دیگران به آن در طولانی مدت را افزایش دهند.
ترجمه : کوثر گودرزیان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
