مادر یک کودک که لکنت دارد به من گفت که گفتاردرمانگر قبلی به او گفته است که : او نمیتواند برای کمک به کودکش که الان 7 ساله شده است کاری کند.ظاهرا، آن گفتاردرمانگر شنیده بوده است که بعد از 7 سالگی درمانی برای لکنت وجود ندارد و فرض کرده که ادامه درمان فایده ای ندارد.
من از شنیدن اینکه درمان لکنت در دوران کودکی به این شکل توصیف می‌شود ، شوکه شدم! البته نه به اندازه پدر و مادر او! در اینجا نحوه تلاش من برای بهبود این وضعیت وجود دارد:
ابتدا از والدین به خاطر نحوه ارائه این اطلاعات ، عذرخواهی کردم.سعی مردم که ترس های او را آرام کنم ، و به او اطمینان دادم این درست نیست که : *هیچ کاری نمیتواند انجام دهد*
سپس توضیح دادم که ، بله ، درست است که هر چه کودک به صورت طولانی مدت تری لکنت داشته باشد، احتمال بهبودی به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد . و توضیح دادم که درست است که برای لکنت در سنین مدرسه و بعد از آن «درمانی» وجود ندارد. اما، من همچنین به او توضیح دادم که وضعیت به این سادگی و شسته و روفته نیست... اینطور نیست که *تولدت مبارک، تو تا آخر عمرت لکنت می کنی*.
بیشتر اینطوره که هر چه کودک طولانی‌تر لکنت داشته باشد، بیشتر باید او را برای مقابله مؤثر با لکنت آماده کنیم تا باری در زندگی او ایجاد نکند یا مانع از انجام کاری که می‌خواهد انجام دهد یا آنچه را که می‌خواهد بگوید،نشود.
البته افزایش شانس بهبودی برای کودکان خردسال یکی از دلایل اصلی است که بسیاری از متخصصان ترجیح می دهند زودتر درمان را شروع کنند.بحثی وجود دارد که کسانی ترجیح میدهند قبل از شروع درمان کمی صبر کنند (به ویژه اینکه بسیاری از کودکان واقعا خودشان بهبود می‌یابند) ، اما من ترجیح می‌دهم محتاط باشم و به محض اینه به نظر برسد کودک در معرض خطر ادامه لکنت است یا زمانی که والدین یا کودک نگران لکنت هستند، درمان را ارائه دهم.
درمورد سن خاص ، درست است که احتمال بهبودی تقریبا در حدود 6 یا 7 یا 8 سالگی کاهش می‌یابد. به نظر می‌رسد دلیل آن با کاهش نوروپلاستیسیتی مرتبط است، مشابه این مورد که یادگرفتن زبان های جدید برای بسیاری از افراد بعد از سن معینی سخت تر است. اما، این یک محدودیت سخت و سریع نیست، و هرگز اینطور نیست که کاری از دستمان بر نیاید!
من از سن کودک (و مدت زمان بروز مشکل) به عنوان راهنمای تقریبی برای انواع اهدافی که احتمالاً در درمان دنبال می‌کنم استفاده می‌کنم:
برای یک کودک کوچکتر از حدود 7 سال (یا بیشتر)، من معمولاً روی اهداف مربوط به کمک به کودک در گسترش گفتار معمولی روان تمرکز می‌کنم،در حالی که همچنان تلاش می‌کنم اطمینان حاصل کنم که کودک نگرش‌های ارتباطی سالم و مناسبی را ایجاد می‌کند - فقط در صورتی که به لکنت ادامه دهد.
برای یک کودک بزرگ‌تر از حدود 7 سال (یا بیشتر)، من می‌دانم که احتمال ادامه لکنت بیشتر است، بنابراین تاکید بیشتری بر مهارت‌های ارتباطی و نگرش‌های ارتباطی دارم، در حالی که هنوز تلاش می‌کنم اطمینان حاصل کنم که در صورت نیاز ،کودک ابزارهایی برای مدیریت روانی گفتار دارد.
این همه چیز درباره اعتدال بین اهداف ، و تغییر اهداف با افزایش سن کودک و کاهش احتمال بهبودی از رفتار لکنت است.
نکته اصلی این است که هرگز نباید به والدین بگوییم که کاری از دست ما بر نمی آید! عدم درمان لکنت زبان در کودکان مدرسه ای و بالاتر به این معنی نیست که ما درمانده هستیم و به معنای محکومیت کودک نیست. [این چیزی است که این والدین احساس کردند به او گفته می شود]
امید زیادی برای کمک به کودکانی که لکنت دارند وجود دارد تا بر بار لکنت غلبه کنند، صرف نظر از اینکه آیا به لکنت ادامه می دهند یا نه. این چیزی است که ما می خواهیم روی آن تمرکز کنیم، نه اینکه آیا درمانی وجود دارد یا خیر.
برای اطلاعات بیشتر ، این موارد در وبلاگ را بررسی کنید ، *اگر فرزندم بهبود نیابد چه؟* و گفت و گوهای والدین در *درمان لکنت در اوایل دوران کودکی: راهنمای عملی.*
Translation: Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n
ترجمه : مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
