آیا این "لکنت رشدی" است یا "ناروانی طبیعی" یا "لکنت واقعی" یا چی؟!؟

رشته ما مدت هاست که با تعاریف لکنت، به ویژه در خردسالان ، دست و پنجه نرم کرده است. همه کودکان (در واقع، همه مردم) ناروان هستند - ناروانی بخشی عادی از یادگیری صحبت کردن است، و حتی بزرگسالان به دلیل لغزش ها یا اشکالات رایج در فرآیند برنامه ریزی یا تولید گفتار، ناروان هستند. انواع رایج ناروانی بدون لکنت یا طبیعی عبارتند از تکرار عبارت، بازنگری(تصحیح)، یا به میان اندازی(عهه،آه). این ناهماهنگی‌ها ممکن است هنگام برنامه‌ریزی آنچه می‌خواهیم بگوییم ایجاد شوند. بنابراین، می‌توانیم بگوییم که همه ناروان هستیم، یعنی همه ما در گفتارمان ناروانی بدون لکنت یا اختلال (مکث) نشان می‌دهیم.

همچنین به خوبی شناخته شده است که بسیاری از کودکان در طول رشد خود دوره ای از لکنت را پشت سر می گذارند. این رفتارهای لکنت، که با ناروانی های به اصطلاح غیر لکنتی متفاوت است، شامل تکراربخشی ازکلمه ، تکرارهای تک هجای کل کلمه، کشیده گویی، بلاک(قفل) ها یا انواع دیگر ناروانی های همراه با تنش است. تجربه رایج برای انواع ناروانی های دارای لکنت، احساس «گیر کردن» یا ناتوانی در ادامه دادن گفتار است.

در نهایت، ما همچنین می‌دانیم که اکثریت قریب به اتفاق آن دسته از کودکانی که در سال‌های پیش‌دبستانی شروع به لکنت می‌کنند، بهبود می‌یابند – یعنی گفتار روان معمولی در آنها ایجاد می‌شود، و بسیاری حتی هرگز به یاد نمی‌آورند که زمانی لکنت داشته‌اند. این خبر خوبی است - به جز اینکه می‌تواند سردرگمی برای درمانگرانی که در تلاشند تعیین کنند که آیا یا اینکه چه زمانی درمان را برای کودکان خردسالی که لکنت دارند توصیه کنند، شود.

یکی از راه‌هایی که رشته برای مواجهه با این چالش انجام داده، استفاده از برچسب‌های مختلف برای منعکس کردن ناروانی گفتاری که لکنت نیست در مقابل ناروانی گفتاری که لکنت است، اما ناروانی گفتاری احتمالاً کاهش می‌یابد اما ناروانی لکنت احتمال دارد باقی بماند. اصطلاحاتی که به طور سنتی مورد استفاده قرار می‌گیرد شامل: «ناروانی رشدی» (اشاره به ناروانی های بدون لکنت)، «لکنت رشدی» (اشاره به رفتارهای لکنتی که احتمالاً برطرف می‌شوند)، «لکنت واقعی» (اشاره به رفتارهای لکنت است که به احتمال زیاد ادامه خواهد داشت)، یا حتی «ناروانی طبیعی» (که واقعاً منطقی نیست، زیرا پیشوند «dys» قرار است چیزی را نشان دهد که طبیعی نیست.)

متأسفانه، این اصطلاحات فقط سردرگمی بیشتری را ایجاد می کنند. درمانگران دائماً در این فکر هستند که آیا کودکی که لکنت دارد لکنت "واقعی" را نشان می دهد یا خیر - اما تعاریف سنتی ذاتاً ما را ملزم به پیش بینی آینده می کند. به نظر می رسد ایده این است که: لکنت کودک «واقعی» نیست، مگر اینکه ادامه یابد، و ما فقط با منتظر ماندن برای دیدن اینکه چه اتفاقی می افتد، متوجه می شویم که ادامه می‌یابد. اگر کودک بهبود یابد، پس باید لکنت "واقعی" نبوده بلکه فقط لکنت "رشدی" بوده باشد. برای من، این معنی ندارد. مثل این است که از یک پزشک بپرسم که آیا دستم شکسته است تا او به من بگوید که ما فقط می توانیم منتظر بمانیم تا ببینیم چه اتفاقی می افتد و اینکه آیا واقعاً شکسته است ،خوب میشود یا خیر.

برای ساده‌تر کردن این موضوع، من و همکارانم ،درمانگران را تشویق کرده‌ایم که از بحث گیج‌کننده «لکنت رشدی در مقابل واقعی» دور شوند و به جای آن رفتار را همانطور که در آن زمان می‌بینند برچسب‌گذاری کنند، مانند این: اگر ببینیم که یک کودک خردسال رفتار لکنتی از خود نشان می دهد (برخلاف ناروانی های بدون لکنت)، سپس تشخیص خواهیم داد که کودک در آن زمان واقعاً لکنت دارد. ما از اصطلاحاتی مانند "رشدی" یا "طبیعی" یا "غیر طبیعی" یا هر چیزی شبیه به آن استفاده نمی‌کنیم. ما آن را به سادگی لکنت می نامیم، زیرا این همان رفتار است.

سپس می‌توانیم سؤال دوم و جداگانه‌ای در مورد اینکه آیا احتمال ادامه لکنت کودک وجود دارد یا خیر، بپرسیم. ما این کار را با در نظر گرفتن عوامل خطر مختلف که در سایر پست های وبلاگ مورد بحث قرار داده ام انجام می دهیم. اگر احتمال بهبودی لکنت وجود داشته باشد، می‌گوییم که او لکنت دارد اما احتمالاً بهبود می‌یابد (به جای اینکه سعی کنیم آن را ناروانی عادی یا ناروانی طبیعی یا لکنت عادی یا هر چیز دیگری بنامیم). اگر احتمال دارد لکنتش ادامه یابد ، می گوییم که لکنت دارد اما در خطر ماندگاری است.

ساده‌سازی اصطلاحات به این روش می‌تواند به ما کمک کند تا مطمئن شویم که در تلاش برای تصمیم‌گیری در مورد طبیعی بودن یا نبودن لکنت کودک نیستیم. به بیان ساده، لکنت بخشی طبیعی از رشد نیست – چیزی به نام «لکنت طبیعی» وجود ندارد، و این درست نیست که بگوییم «همه کودکان یک دوره طبیعی لکنت را پشت سر می گذارند». بنابراین، اگر رفتار نشان دهنده لکنت را می‌بینیم، هشیارمی‌شویم که باید با دقت بیشتری به گفتار و رشد کلی کودک نگاه کنیم تا ببینیم آیا خطر ادامه لکنت وجود دارد یا خیر. اگر هست درمان می کنیم. در غیر این صورت، ممکن است نیازی به توصیه فوری برای درمان نداشته باشیم.

من می دانم که این ارائه تغییر در نحوه تفکر سنتی مردم در مورد لکنت است، اما امید من این است که دور شدن از اصطلاحات گیج کننده "لکنت رشدی" یا "لکنت عادی" به ما کمک کند تا به کودکانی که واقعاً لکنت دارند و ممکن است به دلیل خطر تداوم لکنت درآنها  نیاز به خدمات بهتری داشته باشند، ارائه دهیم.

 ترجمه : فاطمه غلامزاده , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان