چگونه به کودکی که لکنت دارد و همچنین دارای اختلال شناختی است کمک کنم؟

متأسفانه، گاهی اوقات کودکانی که لکنت دارند، تشخیص های دیگری مانند اختلال شناختی یا سندرم داون نیز دارند. در چنین مواردی، این احتمال وجود دارد که شکل‌های پیشرفته‌تر درمان (مانند ایجاد تغییرات در گفتار برای افزایش روانی) برای کودک بسیار دشوار باشد که بتواند مستقلاً آن را حفظ کند. (چنین وظایفی حتی برای دانش آموزان معمولی در حال رشد نیز دشوار است)

در نتیجه، درمانگران باید راهبردهای درمانی را انتخاب کنند که واضح و مشخص (ملموس) باشد و ممکن است برخی از اهداف مشترک درمان را برای برخی از مراجعین ما دور از دسترس قرار دهد. با این حال، این بدان معنا نیست که ما هیچ کاری نمی توانیم انجام دهیم!

برای افرادی که دارای اختلالات شناختی هستند، اغلب این اتفاق می افتد که رفتارهای لکنت آن‌ها می تواند کاملاً شدید باشد - تنش و تقلا فیزیکی زیاد - انگار که با فشار (زور) تا حد ممکن به احساس گیر افتادن پاسخ می دهند. مایه تاسف است، زیرا برقراری ارتباط برای چنین افرادی به اندازه کافی سخت است.

با این حال، اگر امیدی برای بهبود این وضعیت دشوار وجود دارد، این واقعیت است که یکی از ملموس ترین جنبه های درمان شامل تمایز بین سطوح بالاتر و پایین تر تنش فیزیکی است. چنین تمایزی برای راهبردهایی مانند لکنت آسانتر و راهبردهای اصلاح لکنت اساسی است. بنابراین، یکی از اهداف درمانی که من معمولاً در نظر می‌گیرم کمک به مراجعان برای یادگیری لکنت با تنش فیزیکی کمتر است. (توجه داشته باشید که این به معنای حذف سایر جنبه های درمان نیست، اما تمرکز بر روان بودن گفتارممکن است با توجه به سایر مسائل بسیار دشوار باشد.)

من اغلب این فرآیند را با فعالیت‌های غیر گفتاری شروع می‌کنم که به دانش‌آموز کمک می‌کند تفاوت بین تنش بیشتر و تنش کمتر را بیاموزد. برای مثال، می‌توانیم به نوبت مشت‌های محکم‌تر یا مشت‌های شل‌تر بزنیم، ماهیچه‌های بازو سفت‌تر یا عضلات بازو شل‌تر. من دوست دارم در حین انجام کارهای معمولی مانند راه رفتن، رنگ آمیزی یا تیراندازی به یک سبد، با افزایش و کاهش تنش فیزیکی بازی کنم.

اگر دانش‌آموز بتواند این تفاوت را درک کند، می‌توانیم به او کمک کنیم تفاوت بین عضلات پرتنش و کم‌تنش‌تر را در حین گفتار تجربه کند. می‌توانیم سعی کنیم با ماهیچه‌هایمان سفت‌تر صحبت کنیم (مثلاً با استفاده از لکنت کاذب) و سپس تمرین کنیم که با ماهیچه‌هایمان شل تر صحبت کنیم. ما می‌توانیم استفاده از لحظات آسان لکنت ارادی را در تلاش برای کاهش تنش فیزیکی کلی در عضلات گفتار، به این تمرین خاص اضافه کنیم.

هدف کلی کمک به دانش آموز برای برقراری ارتباط راحت تر است حتی اگر هنوز لکنت دارد، زیرا لحظات لکنت باعث اختلال کمتری در ارتباط او خواهد شد.

جنبه دیگری از درمان که برای دانش آموزان دارای تفاوت های شناختی بسیار مهم خواهد بود، ایجاد نگرش سالم و مناسب نسبت به مهارت های ارتباطی آنهاست. دانش‌آموزان مبتلا به اختلال شناختی همیشه با سایر بچه‌ها متفاوت هستند و باید بدانند که متفاوت بودن اشکالی ندارد. اشکالی ندارد که توانایی های متفاوتی داشته باشید - اشکالی ندارد که متفاوت دیده شوید و حتی متفاوت به نظر برسید.مشکلی نیست که لکنت کنید.

هرچه بیشتر این را بیاموزند، راحت‌تر می‌توانند خودشان را بپذیرند و کمتر دچار تنش و تقلا می‌شوند تا لکنت خود را از دنیا پنهان کنند. این در واقع برای همه کودکانی که لکنت دارند صادق است، اما این نیاز به ویژه زمانی حادتر می‌شود که کودک دارای تفاوت‌های دیگری باشد که ممکن است دسترسی به برخی از جنبه‌های پیچیده‌تر درمان لکنت را برای او دشوارتر کند.

 ترجمه : فاطمه غلامزاده , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان