درمانگران اغلب از ما می پرسند که آیا نیاز به استفاده از ابزار شدت لکنت یا سایر معیارهای مشابه برای واجد شرایط بودن کودک برای درمان دارند یا خیر. پاسخ کوتاه، به سادگی، «نه» است. در اینجا پاسخ طولانی تر است:
اندازه‌گیری‌های شدت لکنت سطحی مانندSSI بر اساس مشاهدات شنونده از رفتار گفتاری یک فرد در یک محیط خاص است. چنین اقداماتی معمولاً شامل محاسبه فراوانی ناروانی های قابل مشاهده و همچنین ارزیابی سایر ویژگی‌ها، مانند میزان تنش فیزیکی است که توسط شنونده قابل درک می‌باشد. چنین اقداماتی چند مشکل دارد:
اولاً، لکنت از موقعیتی به موقعیت دیگر و از روزی به روز دیگر بطورقابل توجهی متفاوت است. تحقیقات نشان داده است که درجه بندی شدتی که یک درمانگر ممکن است از یک فرد در حال صحبت در یک روز کسب کند میتواند بسیار متفاوت از درجه بندی شدتی باشد که از همان فرد در روز دیگر کسب می‌کند، حتی اگر چیزی در زندگی آن فرد تغییر نکرده باشد. ممکن است منجر به تغییر در روانی (گفتار) شود!
دوم، تحقیقات نشان داده که حتی درمانگران ماهر نمی توانند عواملی مانند تنش فیزیکی را به طور دقیق قضاوت کنند، به خصوص زمانی که چنین تنشی در قسمت هایی از بدن که به راحتی قابل مشاهده نیست، مانند قفسه سینه یا شکم رخ می دهد.
سوم، بسیاری از مطالعات این واقعیت را برجسته کرده اند که درمانگران در قضاوت در مورد اینکه آیا کلمات یا هجاها واقعاً حاوی لکنت هستند، قابل اعتماد نیستند. شمارش بسامد ممکن است صرفاً به دلیل دشواری تسک علامت‌گذاری لحظه‌های روان در مقابل ناروان در گفتار مراجعه کننده، نادرست باشد.
در مجموع، این یافته‌ها در مورد اندازه‌گیری‌های قابل مشاهده شدت، تردید ایجاد می‌کنند. با این حال، موارد بیشتری نیز وجود دارد: شدتی که یک درمانگر بالینی قضاوت می کند ممکن است با شدتی که یک سخنران درک می‌کند مطابقت نداشته باشد. افراد ممکن است در درون خود احساس «گیرافتادن» کنند، حتی اگر در بیرون رفتار قابل مشاهده ای از خود نشان ندهند. اگر ارزیابی خود را فقط به چیزی که می توانیم ببینیم محدود کنیم، به احتمال زیاد درک تجربه واقعی فرد از شدت لکنت را از دست خواهیم داد.
در این مورد چه باید بکنیم؟ خوب، خوشبختانه، ما گزینه هایی داریم.
اولاً، اکثر مدارس مناطق و ایالتها در واقع به درمانگران نیازی ندارند که تعداد دفعات لکنت را به دست آورند یا از معیارهای استاندارد شده شدت لکنت قابل مشاهده، استفاده کنند تا کودکان واجد شرایط درمان شوند. در عوض، قضاوت باید بر اساس ارزیابی تأثیر نامطلوب لکنت بر زندگی گوینده باشد. یکی از راه‌های انجام این کار، روشی که هم قابل اعتماد و هم معتبر است، استفاده از آزمونی مانند ارزیابی کلی تجربه فرد از لکنت بر خلاف اندازه‌گیری‌های شدت قابل مشاهده،(OASES) تحت تأثیر تغییرات روزانه قرار نمی‌گیرد. تعصبات شنونده یا روایی اندازه‌گیری کم، معیاری از تأثیر نامطلوب به شما می دهد، بنابراین می توانید نیاز دانش آموزان خود به درمان را بر اساس تأثیر لکنت بر زندگی آنها مستند کنید. آیا آنها در برقراری ارتباط در کلاس درس مشکل دارند؟ آیا آنها واکنش های عاطفی منفی را به لکنت تجربه می کنند؟ آیا لکنت بر کیفیت زندگی آنها تأثیر می گذارد؟ این‌ها انواع سوالاتی هستند که می توانید با (OASES) پاسخ دهید. این نه تنها به شما کمک می کند تا درک بهتری از معنای واقعی لکنت برای یک دانش آموز خاص به دست آورید، بلکه به شما کمک می کند تا درمان خود را به صورت شخصی سازی شده برنامه ریزی کنید، بنابراین می توانید بر نیازهای منحصر به فرد هر دانش آموز تمرکز کنید.
دوم، اگر به شمارش بسامد ناروانی نیاز دارید، می توانید یاد بگیرید که آنها را به روشی قابل اعتماد انجام دهید. تحقیقات نشان می دهد که آموزش به درمانگران کمک می کند تا قابلیت اطمینان خود(پایایی) را بهبود بخشند. البته، این هنوز برخی از نگرانی های ذکر شده در بالا را برطرف نمی کند. با این حال، می توان معیار مناسبی از درصد هجاهای دارای لکنت را به دست آورد تا در صورت لزوم نیازهای ناحیه را برآورده کرد. دستورالعمل‌های کامل برای نحوه جمع‌آوری نمونه‌های گفتار و محاسبه تعداد فراوانی قابل اعتماد را می‌توان در راهنمای درمان بالینی لکنت در دوران کودکی و لکنت در سن مدرسه یافت.(یکی از آموزش های همه جانبه برای چگونگی جمع آوری بسامد ناروانی قابل اعتماد را در مد-بریج بخوانید)
در نهایت، تعداد فزاینده‌ای از محققین صرفاً به ارائه قضاوت‌های جهانی درباره شدت روی آورده‌اند، به عنوان مثال، درجه‌بندی شدت در مقیاس 10 درجه‌ای از عدم لکنت (0) تا لکنت بسیار شدید (9). البته، رتبه‌بندی‌ها از یک درمانگر به درمانگر دیگر متفاوت است، بنابراین این هنوز مشکل را حل نمی‌کند. و این اصلا روشن (واضح) نیست این چنین اندازه گیری هایی که استاندار یا داده نرمال ندارند مورد پذیرش مدارس مناطق و ایالتها قرارگیرند.
بنابراین، با توجه به همه این‌ها، یک درمانگر باید چه کاری انجام دهد؟ خوب، ابتدا بدانید که نیازی به استفاده از اس-اس-آی یا معیارهای دیگر با شدت قابل مشاهده ندارید. دوم، بدانید که گزینه‌های دیگری دارید: برای اندازه‌گیری اثرات نامطلوب از OASES
استفاده کنید،
و در صورت نیاز برای برآورده کردن الزامات منطقه، از تعداد دفعات استفاده کنید.
و مهمتر از همه، بدانید که ما در حال حاضر در حال آماده سازی یک روش کاملاً جدید برای ارزیابی شدت لکنت هستیم که در صورت چالش های پایایی، اعتبار و اندازه گیری، با مشکلات محدود نخواهد شد. چگونه این را انجام می دهیم؟ در اینجا یک نکته وجود دارد:
اندازه گیری جدید ما
برخلاف SSI,
بر اساس آنچه شنونده می تواند بشنود نیست - بر اساس تجربه واقعی گوینده است.
ترجمه : فاطمه غلامزاده , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
