یک آسیب شناس گفتار و زبان پرسید: «آیا صحبت درباره لکنت با کودکان پیش دبستانی درست است؟»
این در واقع یکی از رایج ترین سوالاتی است که از ما پرسیده می شود. سال‌ها، آسیب‌شناسان گفتار زبان در آگاه کردن کودکان خردسال از لکنت مردد بودند - حتی تا آنجا پیش می‌رفتند که از کلمه "لکنت" به طور کلی اجتناب می‌کردند! بیشتر ترسی که درمانگران از صحبت کردن در مورد لکنت با کودکان دارند، ناشی از یک تئوری قدیمی است(که "تئوری تشخیصی" نامیده میشود) که می‌گوید جلب توجه کودک به اختلالات گفتاری خود، احتمال ابتلای او به لکنت را افزایش می دهد.
امروز می دانیم که این تئوری درست نیست. صحبت در مورد لکنت باعث لکنت کودکان نمی شود، برعکس، صحبت واضح با کودکان در مورد مشکلات تکلم آنها می تواند به کاهش ترس آنها کمک کند و در نتیجه به جلوگیری از ایجاد نگرش های منفی که مشخصه کودکان بزرگتر و بزرگسالانی است که لکنت دارند کمک می کند.
البته نحوه صحبت ما با کودکان در مورد لکنت اهمیت دارد. ما میخواهیم در درمان لکنت کمک کنیم تا بچه‌ها یاد بگیرند که کار اشتباهی انجام نمی‌دهند.وقتی به آنها کمک می‌کنیم ببینند که لکنت جای ترسی ندارد، زمانی که سعی می‌کنند از لکنت خودداری کنند، کمتر دچار تنش و تقلا می‌شوند.
ما درباره نحوه صحبت کردن با کودکان درباره لکنت در فصل 6 کتاب درمان لکنت کودکان:یک راهنمای بالینی صحبت کرده ایم.الان میخواهیم بدانید که مشکلی ندارد با کودکان ـ حتی با سنین خیلی کم – راجع به لکنت صحبت کنید.
ترجمه : فائزه صدقی , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
