اخیراً مادری در مورد لکنت کودک 3 ساله‌اش سؤالی را برای گروهی ارسال کرده است. پاسخ پس از پاسخ او را تشویق کرد که فقط منتظر بماند، زیرا "بسیاری از کودکان لکنت داشتند، سپس آن را پشت سر گذاشته اند." سایر پاسخ دهندگان داستان هایی از فرزندان خود که لکنت داشتند و سپس بهبود یافتند به اشتراک گذاشتند. با این حال، برخی دیگر به والدین توصیه کردند که «بهش آن(لکنت) توجه نکن» و دیگران به سادگی گفتند: "او خیلی سن کمی دارد"
من در خواندن این پاسخ ها نگران بودم زیرا آنها دیگر به عنوان بهترین اقدام توسط متخصصان در این زمینه در نظر گرفته نمی شوند.
مطمئناً، این درست است که اکثر کودکان خردسالی که شروع به لکنت می‌کنند، در واقع خود به خود، بدون مداخله رسمی به طور کامل بهبود می‌یابند. حدود 75 تا 80 درصد از کودکانی که شروع به لکنت می کنند، لکنتشان برطرف میشود و به گفتار روان معمولی ادامه می دهند. به همین دلیل است که بسیاری از مردم این داستان‌های حکایتی در مورد اینکه چگونه بچه‌هایشان بدون این که کاری انجام دهند، روش درمانیXYZ را انجام ندادند یا هر چیز دیگری بهتر می‌شوند. دارند. به زبان ساده، اکثر آنها بدون توجه به آنچه انجام می دهید، بهبود می یابند. بنابراین، این خبر خوبی است.
اینجاست که کار کمی سخت میشود: نرخ بالای بهبودی می‌تواند باعث شود افراد همچنان بگویند که در مورد آن کاری انجام ندهید، حتی زمانی که این کار مطمئن‌ترین اقدام نیست. دلیل آن این است که ما نمی دانیم کدام کودکان خود به خود بهبود می یابند و کدام کودکان دچار لکنت مداوم می شوند.
بنابراین من نمی‌توانم این را قاطعانه بیان کنم، جملات سرسری در مورد "نگران نباش" یا "فقط صبر کن" یا هر چیز دیگری به سادگی پاسخ درستی نیست.
درعوض، ما باید قبل از دادن هر نوع توصیه ای در مورد اینکه چه کاری انجام دهیم (و این شامل ارائه توصیه هایی برای رویکردهای درمانی خاص نیز می شود) تعیین کنیم که آیا کودک در معرض خطر بالای ادامه لکنت است یا خیر. خوشبختانه، ما تحقیقات زیادی داریم که بینش های مهمی در مورد خطر ادامه لکنت در کودک به ما می دهد.
بنابراین، اولین کاری که باید انجام دهید این است که به دقت بررسی کنید که آیا کودک شما در معرض خطر بالا برای ادامه لکنت است یا خیر.
اگر او در معرض خطر بالایی نباشد، نظارت بر وضعیت برای مدتی کاملاً خوب است؛ اگرچه من این کار را بدون ارائه مشاوره و راهنمایی کردن والدین در مورد آنچه که در صورت آشکار شدن نیاز به درمان، بیشتر باید رعایت کنند، انجام نمی‌دهم.
از سوی دیگر، اگر نشانه‌ای از افزایش خطر وجود داشته باشد، مطمئن‌ترین راه این است که زودتر اقدام کنید.
من ارزیابی ریسک را در دیگر پست های وبلاگ مطرح کرده ام، بنابراین در اینجا آن را تکرار نمی کنم. برای امروز، هدف من این است که به مردم یادآوری کنم که «صبر کن و ببین» به ندرت پاسخ درست است.
حتی اگر خطر ادامه لکنت کودک نسبتاً کم باشد، والدین همچنان نگران چیزی بودند. وظیفه ما این است که به آنها کمک کنیم و کارهای زیادی برای انجام این کار می توانیم انجام دهیم. برای جزئیات بیشتر، به درمان لکنت در اوایل دوران کودکی: راهنمای بالینی مراجعه کنید.
ترجمه :آذین فقیهی , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
