وبلاگ مهمان توسط Christopher Constantino
این فرض ساده،مسیر من را در زمینه ی لکنت و همچنین کارِدرمانی من را با بقیه ی افراد داری لکنت هدایت کرده است.یک دلیل که من لکنت می کنم این است که صحبت کردن را آسان می کند.ما اغلب به عنوان کسی مثل نگهبان برای صدای خودمان عمل می کنیم.ما به خود می پیچیم و سعی می کنیم روان باشیم.ما در میان جمله،کلمات را تغییر می دهیم،محکم تار صوتی خود را می بندیم تا مانع صداهای غیر قابل کنترل از طرف گلویمان شویم و از صداهای تصادفی برای شروع صحبتمان استفاده می کنیم.همه ی این موارد اضافه شده به گفتار ما،حرف زدن مار ا دشوارتر می کند.این که به خودمان اجازه دهیم روی واج های کلماتی که تلاش می کنیم بگوییم،لکنت کنیم،باعث می شود صحبت کردن کمتر با زحمت همراه باشد و توجه کمتری را جلب کند.با لکنت ،ما تصمیم می گیریم که با صدای خود مبارزه نکنیم.
این مقاومت در برابر لکنت فقط در ذهن و دهان ما وجود ندارد،در محیط های ما نیز وجود دارد.ما تلاش نمی کنیم که لکنت کنیم به این دلیل که ما می دانیم لکنت عواقب دارد.شاید ما در گذشته مورد تمسخر واقع شده باشیم یا در محل کار مورد تبعیض واقع شده جامعه لکنت را نمی پذیرد و یک جایگاه کوچک برای ان قائل می شود.یکی دیگر از دلایل لکنت این است که هنجارهای اجتماعی را زیر پا می گذارد.لکنت علنی می تواند یک اقدام نافرمانی مدنی باشد؛ما می توانیم با لکنت ،فضا را برای لکنت ایجاد کنیم.لکنت بخشی از خودمان را که جامعه با آن راحت نیست را به اشتراک می گذارد.جامعه نیاز به آموزش در زمینه ی حساسیت زدایی دارد!هر چه بیش تر آن را در معرض لکنت قرار بدهیم،با لکنت راحت تر خواهیم بود.با انتخاب لکنت در حال حاضر،لکنت کردن را در آینده،آسان تر می کنیم.
لکنت آسان تر می شود،هنگامی که ما برای لکنت کردن دلیل داشته باشیم.
این نیز یکی از الهامات از Stammering Pride and Prejudice بود.ما خواستیم بعضی از دلایل افراد دارای لکنت را مستند کنیم.فصل اول،شعر 'گفتار صادقانه' ی Erin Schick است.ارین توصیف می کند که لکنتش را به عنوان«صص-صدای-غغ-غیرقابل پیش بینی»که صادقانه ترین بخش از خودش است.لکنت او صدایش را منحصر به فرد و فراموش نشدنی است.برای همه کسانی که آن را می شنوند پخش می شود که ارین در حال صحبت کردن است.
اما آلپرن در فصل خود«چرا بیشتر لکنت می کنیم»به این فکر می کند،که آیا می توانیم از لکنت لذت ببریم؟او در مورد یک مرتبه که دنبال یافتن چنین لذتی هنگام سفارش نوشیدنی می گوید«بخشی از آن جسمی است:هیجان لکنت که کمی از کنترل خارج شده که به زیبایی گاهی حل می شود.من برای یک لحظه به هوا میروم سپس دوباره به زمین می خورم مثل Fred Astaire که هنگامی که می رقصد وانمود می کند که افتاده.»برای Emma ،احساس جسمی از لکنت می تواند منبع لذت باشد.او نیز مثل اریک ،از این که لکنت صدایش را به عنوان صدای خودش نشان می دهد و یک ویژگی است،خوشحال می شود.
آخرین فصل از کتاب ،Stutter Naked،بررسی می کند که لکنت چگونه می تواند یک عمل آسیب پذیری باشد که صمیمیت را تسهیل می کند.من پیشنهاد می کنم که هر وقت که ما لکنت می کنیم،افرادی که با آن ها صحبت می کنیم،شاهد وضعیت آسیب پذیر ما باشند.آن ها ما را بی دفاع و آشکار می بینند.یک دعوت ضمنی برای آن هاست تا توان دفاعی خود را کاهش دهند و به ما ملحق شوند.اگر آن ها این کار را انجام دهند ،فرصتی برای ارتباط عمیق وجود دارد.لکنت با از بین بردن نماها و تشویق اصالت،صمیمیت را تقویت می کند.
لکنت آسان تر می شود،هنگامی که ما برای لکنت کردن دلیل داشته باشیم.
نوجوانی که من برای درمان او را می بینم به من می گویند که آن ها برای پیدا کردن دوست،لکنت می کند.هنگامی که او فرد جدیدی را می بیند،از عمد لکنت می کند و می گوید:«اوه!تو باید بدانی که من لکنت می کنم.»شخصی که با او صحبت می کند اغلب پاسخ مثبت می دهد و در مورد لکنت سوال می پرسد.این کار به طور موثری از صحبت های کوچکی که نا خوشایند صرف نظر می کند و مکالمه ی جالبی را شروع می کند.وقتی شما لکنت دارید همیشه چیزی برای صحبت کردن وجود دارد.
این آسان است که شما فکر کنید،دلایلی وجود دارد که نباید لکنت کنید.فکر کردن به دلایلی که شما لکنت کنید،نیاز به خلاقیت بیشتر دارد؟برای شما چیست؟
Translation: Kosar Goudarzian, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n
ترجمه : کوثر گودرزیان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
