چرا استراتژی های گفتار کشیده را ترجیح نمی دهیم؟

یکی از روش‌های بسیار رایج برای کمک به افزایش روانی گفتار افراد دارای لکنت این است که به آن‌ها بیاموزیم سرعت گفتار خود را کاهش دهند یا گفتارشان را بکشند.

شکی نیست که این می‌تواند روانی گفتار را بهبود بخشد—افراد وقتی خیلی آهسته صحبت می‌کنند یا هجاهای خود را می کشند، به سادگی لکنت ندارند.  بنابراین، احتمالاً از خود می پرسید که چرا ما آن را به عنوان یک گزینه درمانی ترجیح نمی دهیم و چرا در هیچ یک از منابع بالینی یا آموزش های ما برای آسیب شناسان گفتار و زبان نشان داده نمی شود.

دلیل ساده است: ما از استراتژی‌های درمانی یا اصلاحات گفتاری که منجر به گفتار غیرطبیعی می‌شوند، طرفداری نمی‌کنیم، حتی اگر باعث افزایش روانی شوند، زیرا گفتار گوینده را غیرطبیعی می‌کنند و به همان اندازه مهم، خودانگیختگی ارتباط را کاهش می‌دهند. طبیعی نبودن یکی از رایج ترین شکایاتی است که وقتی در مورد استراتژی های روانی گفتار از افراد دارای لکنت سؤال می شود، مطرح می کنند.  افرادی که لکنت دارند به ما می گویند که آنها "نمی خواهند اینطور صحبت کنند".  آن‌ها می‌دانند که کشیدن هجاها می‌تواند به آنها کمک کند که روان‌تر شوند.  برای بسیاری از مردم روان تر شدن ارزش آن را ندارد که "خنده دار به نظر برسند".

ما یک قانون کلی ساده داریم: ما هرگز از مردم نمی خواهیم از سبک گفتاری استفاده کنند که خود ما حاضر به استفاده از آن نیستیم.  بنابراین، اگر استراتژی ای که به مراجعین خود آموزش می دهید منجر به سبک گفتاری شود که هنگام سفارش شام خود در رستوران از آن استفاده نمی کنید، احتمال اینکه مراجعین شما نیز تمایلی به استفاده از آن نداشته باشند، بسیار زیاد است.  به عبارت دیگر، "اگر شما نمی خواهید به این شکل صحبت کنید، آنها نیز نمی خواهند آن گونه صحبت کنند."

تکیه بر گفتار با کشش غیرطبیعی یکی از دلایل میزان بالای برگشت برخی از رویکردهای درمانی مبتنی بر روانی است.  افراد در حفظ سبک صحبت کردن مصنوعی مشکل دارند، حتی اگر به آنها کمک کند که روان تر باشند.  نتیجه این است که آنها در نهایت دچار بازگشت می شوند و مزایایی را که در روانی گفتار خود تجربه کرده بودند از دست می دهند.

به جای وارد شدن به چرخه بی پایان گفتار روان / بازگشت / گفتار روان / بازگشت، که می تواند ناامید کننده و خسته کننده باشد، ما ترجیح می دهیم به افراد کمک کنیم تا بیاموزند روانی گفتار خود را به گونه ای افزایش دهند که منجر به گفتار کمتر طبیعی نشود.

آیا این به این معنی است که مراجعین ما ممکن است برخی روانی بیشتر را که ممکن است با رویکردهای گفتاری با کشش مصنوعی به دست آورند، "از دست بدهند"؟  بله کاملا.  اما، همچنین به این معنی است که آنها به احتمال زیاد می توانند دستاوردهایی را که در روانی گفتار خود به دست می آورند حفظ کنند.  زمانی که لکنت طبیعی را در طول ارتباط تجربه می کنند، کمتر احساس می کنند که "کار سختی انجام داده اند".

خط پایانی: هنگام معرفی استراتژی هایی برای کمک به مراجعین خود برای افزایش روانی گفتار خود، برای تکنیک هایی تلاش کنید که به آنها اجازه می دهد گفتار طبیعی و خودانگیخته تر را حفظ کنند.  آنها از نتایج راضی‌تر خواهند بود و بهبود روانی به احتمال زیاد در طول زمان ادامه خواهد داشت.

(برای مروری بر استراتژی‌های مدیریت گفتار که ترجیح می‌دهیم، مجموعه ویدیویی نکات کاربردی درمورد تکنیک های مدیریت گفتار رایگان ما را ببینید.

Translation: Sareh Yousefi Zadeh, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n

 ترجمه : ساره یوسفی زاده , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان