یک پست اخیر در فیس بوک پرسید که چند درصد ناروانی در محدوده نرمال در نظر گرفته شده است.
مانند بسیاری از سؤالات پیرامون لکنت، پاسخ تا حدودی پیچیده است! از لحاظ تاریخی، افراد از مقادیر مختلفی استفاده می‌کردند، مثلاً 3% لکنت هجا یا 10%نرخ ناروانی کلی برای نشان دادن اینکه روانی گفتار یک فرد بیشتر یا کمتر از حد نرمال است.
در حالی که این معیارها ممکن است جای خود را داشته باشند، من می‌خواهم برخی(بسیاری) از نگرانی‌های استفاده از شمارش تکرار برای شناسایی افرادی که لکنت دارند و استفاده از ميانگين تعداد ناروانی‌ها برای اهداف تشخیصی یا درمانی را برجسته کنم. مهم‌ترین این نگرانی‌ها این واقعیت است که فراوانی لکنت که یک فرد نشان می دهد، به ما نمی‌گوید که آیا فرد به درمان نیاز دارد (یا حتی عملکرد او در درمان چگونه است؟! ). فراتر از آن، کاری که ما با اطلاعات در رابطه با تکرارها انجام می دهیم نیز بستگی زیادی به سن فرد دارد.
برای یک کودک پیش از دبستان، در نظر گرفتن در نظر گرفتن فاکتورهای دیگر بسیار مهمتر از تکرار یا شدت رفتار لکنت است، زیرا تحقیقات نشان داده است که میزان لکنتی که کودک نشان می دهد به اینکه آیا کودک نیاز به درمان دارد یا نه، ارتباطی ندارد. یک کودک ممکن است بسیار بالاتر از 2٪ یا 3٪ هجاها را لکنت کند یا حتی 10٪ کلی ذکر شده در بالا باشد، اما هنوز نیازی به مداخله نداشته باشد. ممکن است کودک دیگری کمتر از این اعداد باشد اما همچنان به کمک نیاز دارد. عامل واقعی در تعیین اینکه آیا کودک پیش دبستانی نیاز به درمان دارد یا خیر این است که آیا او در خطر ادامه لکنت است؟! اگر او در معرض خطر باشد، درمان لحاظ می شود. اگر او اینطور نیست، احتمالاً هنوز هم کارهایی را برای آموزش والدین و دیگران در مورد رشد روانی گفتار کودک انجام خواهید داد. اما ممکن است ثبت نام فوری کودک در مداخله رسمی ضروری نباشد. (چند تا از پست های وبلاگ دیگر ما به این سوالات با جزئیات بیشتری پاسخ می دهند.)
برای یک کودک در سن مدرسه، نوجوان یا بزرگسال، میزان لکنت (تکرار یا شدت) واقعاً عاملی در تعیین اینکه آیا فرد به درمان نیاز دارد یا خیر، نیست. در مدارس، ما قرار است کودکان را برای مداخله واجد شرایط کنیم که آیا آنها در نتیجه مشکل ارتباطی تأثیر نامطلوبی را تجربه می‌کنند یا خیر. برای بزرگسالان نیز همین مسئله وجود دارد: نیاز به درمان بر اساس تأثیر است تا میزان لکنت. برخی از افراد ممکن است لکنت زیادی داشته باشند و کمترین تأثیر نامطلوب داشته باشند (و بنابراین نیازی به مداخله ندارند). دیگران ممکن است حداقل رفتار لکنت قابل مشاهده را از خود نشان دهند، اما به کمک نیاز دارند زیرا از صحبت کردن اجتناب می‌کنند یا کلمات را تغییر می‌دهند و آنچه را که می خواهند بگویند، نمی گویند. بنابراین، اقدامات دیگری مانند ارزیابی کلی تجربه فرد از لکنت (OASES؛ Yaruss & Quesal، 2016)، برای تعیین اینکه آیا یک فرد نیاز به درمان دارد یا خیر، بسیار مهمتر است.
همه این نگرانی ها در مورد فراوانی قابل مشاهده لکنت علاوه بر این واقعیت است که لکنت بسیار متغیر است. شمارش تکرار یا درجه بندی شدتی که در یک موقعیت به دست می آورید لزوماً با تعداد دفعاتی که در موقعیت دیگر به دست می آورید یکسان نیست. این بدان معناست که ما باید داده‌ها را در چندین موقعیت جمع‌آوری کنیم تا بتوانیم طیف رفتارهای لکنت زبان را که یک فرد نشان می‌دهد، درک کنیم. (حتی در این صورت، این به ما در مورد تأثیر نمی گوید، اما حداقل ما اندازه گیری بهتری از ویژگی های قابل مشاهده خواهیم داشت.)
همچنین مشکلاتی در پایایی اندازه گیری رفتارهای لکنت وجود دارد. ادبیات فراوان نشان داده است که بدون آموزش، متخصصین بالین قابل اعتماد نیستند و در مورد تعداد دفعات لکنت به صورت پایا قضاوت نمی کنند. خوشبختانه، تحقیقات همچنین نشان می دهد که آموزش می تواند کمک کند! اگر متوجه شدید که نیاز به شمارش فراوانی دارید، می توانید با گذراندن دوره هایی در مورد اندازه گیری لکنت، توانایی خود را در انجام آن افزایش دهید. (به عنوان مثال، من یک سری دوره در مورد اندازه گیری لکنت در MedBridge Education دارم. با استفاده از این لینک، می توانید 175 دلار در اشتراک سالانه MedBridge خود صرفه جویی کنید!
در مورد اندازه گیری لکنت چیزهای بسیار بیشتری برای گفتن وجود دارد، اما مهم ترین نکته ای که باید به خاطر بسپارید این است: واقعاً هیچ فرکانس از پیش تعیین شده یا تنظیم شده ای از رفتار لکنت یا ناروانی وجود ندارد که به ما بگوید آیا یک گوینده به درمان نیاز دارد یا خیر. در هنگام تعیین اینکه آیا فردی که لکنت دارد به درمان نیاز دارد یا خیر، تصمیم گیری در مورد ماهیت آن درمان و بررسی پیشرفت او در درمان، باید عواملی غیر از تکرار قابل مشاهده لکنت را در نظر بگیریم.
"لکنت چیزی بیش از لکنت است"، بنابراین ارزیابی و درمان ما باید بیش از رفتارهای گفتاری قابل مشاهده را بررسی کند.
Translation: Samin Sabihan, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n
ترجمه : ثمین صبیحان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
