می خواهم او را ترخیص کنم ، اما والدین نگران هستند

پست اخیر در فیس بوک سوال مهمی را مطرح کرد : چه می شود اگر یک کودک در سن مدرسه که لکنت دارد خوب شده و آماده ی پایان درمان است ، اما والدین همچنان می خواهند که او درمان را ادامه دهد ؟ در مورد کودکی که یاد گرفته است چگونه از استراتژی ها استفاده کند، نسبت به خودش احساس خوبی دارد و راحت ارتباط برقرار می کند ، چطور؟ اگر کودک همچنان لکنت دارد می توانید ترخیص را توجیه کنید؟ اگر والدین بخواهند در هر صورت با او کار کنید چه؟

این ها یک سری سوالات سختی هستند که وضعیت نسبتا رایجی را توصیف می کنند. برای والدین سخت است که حمایتی را که احساس می کنند برای فرزندانشان مفید بوده کنار بگذارند، حتی موقعی که به نظر می رسد کودکان دیگر به آن نیاز ندارند.

همچنین ممکن است والدین ماهیت مزمن لکنت در کودکان مدرسه ای را تشخیص ندهند. در واقع کودکان در سن مدرسه به احتمال زیاد به نوعی در طول زندگی خود به لکنت کردن ادامه خواهند داد. والدین ممکن است احساس کنند که اگر کودک در حال لکنت است، برای ترخیص آماده نیستند چون هنوز به درمان امیدوارند . این قابل درک است، اما درمان لکنت اینگونه نیست. ما برای کودکان در سن مدرسه، بر کاهش اثرات نامطلوب تمرکز می کنیم، و اگر بتوانیم ثابت کنیم که هیچ اثر نامطلوبی برای کودک وجود ندارد ، ترخیص مناسب است.

عامل کلیدی در ذهن من کمی در مورد *مستند کردن* عدم تأثیر جانبی نامطلوب است. SSI و سایر معیارهای مبتنی بر بسامد لکنت به این امر کمکی نمی کنند چون این چیزی نیست که برای آن طراحی شده اند. حتی آنها می توانند نگرانی های والدین را در مورد این که کودک هنوز لکنت داشته و بنابراین نیاز به درمان دارد ، تقویت کنند. ("او در SSI نمره X گرفت و او را در طبقه بندی لکنت قرار می دهد!").

در عوض اقداماتی که من برای حمایت از ترخیص انجام خواهم داد ، مربوط به تأثیر جانبی نامطلوب و ارتباط است. به عنوان مثال ، من با معلمان در مورد مشارکت کودک در کلاس صحبت می کنم و با خود کودک در مورد تصوراتش در مورد لکنت صحبت می کنم. (یکی از راه‌های انجام این کار استفاده از فرم‌های «غربالگری(Checking In)» از "درمان لکنت در سن مدرسه : راهنمای بالینی " است.)

با این حال، ممکن است متقاعد کردن والدینی که آمادگی رها کردن درمان را ندارند سخت باشد که بپذیرند کودک واقعاً «خوب» شده است. والدین اغلب می گویند : "من فقط می خواهم مطمئن شوم که هر کاری از دستم بر می آید برای فرزندم انجام بدهم ." البته که انجام می دهند و حق هم دارند . یکی از کارهای مورد علاقه من در درمان این است که بتوانم به والدین بگویم : " شما فرزندتان را وارد درمان کردید ؛ در این فرآیند از او حمایت کردید و اکنون اینجاست که در محیط های آموزشی و اجتماعی خود در حال پیشرفت است. "

این می تواند به همه آنها کمک کند که راه هایی را که کودک از طریق آنها راحت ارتباط برقرار می کند و اینکه چگونه لکنت مانع موفقیت او نمی شود  را به آن‌ها نشان دهد. من همچنین این واقعیت را برجسته می‌کنم که کودک هنوز لکنت دارد (و احتمالاً همیشه لکنت خواهد داشت) اما مانعی برای او ایجاد نمی‌کند. این نتیجه ای است که ما در درمان لکنت به دنبال آن هستیم.

من همچنین از این موضوع از طریق مستندسازی یک ارزیابی استاندارد که به طور خاص برای اندازه گیری اثرات نامطلوب طراحی شده است ،پشتیبانی می‌کنم. این چیزی شبیه " ارزیابی کلی از تجربه فرد از لکنت " است (OASES؛ Yaruss & Quesal، 2016)، که به طور خاص برای نشان دادن نحوه عملکرد کودک در زندگی خود طراحی شده است.

کاری که من معمولا انجام می‌دهم این است: من OASES را به کودک می‌دهم و سپس پاسخ‌ها را با او بررسی می‌کنم تا مطمئن شوم که درک خوبی از تأثیر لکنت بر ارتباطات و زندگی او دارم. سپس، من همان نتایج OASES را با والدین مرور می‌کنم تا والدین بتوانند همه راه‌هایی را که کودک از طریق آنها ارتباط مؤثر برقرار می‌کند، ببینند.

اگر از طریق این فرآیند کشف کنم که نواحی باقی مانده ای وجود دارد که کودک در آن مشکل دارد، سپس درمان خود را مجدداً روی آن مناطق متمرکز می کنم. سپس والدین می توانند بفهمند که من به حوزه های خاص نیاز کودک پاسخ می دهم. والدین و کودک خوشحال هستند ؛ و من هم خوشحالم زیرا مجموعه خوبی از اهداف درمانی دارم که مستقیم به کودک مرتبط است.

اگر متوجه شدم که کودک واقعاً حداقل تأثیر جانبی نامطلوب را تجربه می کند، می توانم با ترخیص او موافقت کنم (یا حداقل تغییر وضعیت نظارت یا مشاوره). در این صورت والدین نیز احساس راحتی بیشتری خواهند کرد، زیرا در این فرآیند مشارکت داشته اند.

توجه داشته باشید که همه اینها فرض را بر این می‌گذارد که ما درگیر رویکردی جامع برای درمان شده‌ایم که به چیزی بیش از ویژگی‌های قابل مشاهده رفتار لکنت کودک می‌پردازد. لکنت شامل چیزی بیش از گفتار است، بنابراین درمان ما هم باید فراتر از گفتار نیز باشد. وقتی کودک یاد گرفت که از راهبردهایی برای تقویت روانی گفتار و اصلاح لکنت زمانی که خودش انتخاب می کند استفاده کند ، ما به اهداف خود در درمان دست یافته ایم. وقتی می تواند آزاد و راحت در موقعیت هایی که به زندگی او مرتبط است صحبت کند. و زمانی که کمترین تاثیر نامطلوب را به دلیل لکنت تجربه می کند. اینها اهداف نهایی ما برای درمان هستند - و با کمک شما، والدین می توانند متوجه شوند که این اهداف آنها نیز هست!

Translation: Zahra Astaraki, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n

 ترجمه :زهرا آسترکی , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان