اخیراً در مورد مادری خواندم که در دختر 2 ساله خود لکنت همراه با علائمی از ناامیدی را مشاهده میکند. او در این فکر بود که آیا هنوز برای درمان زود است یا نه...
درست است که برخی از کودکان ازسن پایین شروع به لکنت می کنند ، اما این نیز درست است که اکثر کودکان خردسالی که شروع به لکنت می کنند در نهایت بهبود می یابند و معمولا به گفتار روان می رسند. تعیین زمان مناسب برای درمان تصمیمی است که باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد.
سوال کلیدی که ما در این سن می پرسیم این نیست که کودک چقدر لکنت می کند (حتی اگر لکنت در ظاهر کاملاً شدید باشد) بلکه این است که آیا کودک در خطر ادامه لکنت قرار دارد یا خیر . ما این خطر را با در نظر گرفتن چندین عامل تعیین می کنیم مانند اینکه آیا سابقه خانوادگی لکنت وجود دارد یا نه ، جنسیت کودک ، مدت زمانی که کودک لکنت داشته است ، مهارت های زبانی و مهارت های حرکتی و خلق و خوی کودک و عوامل دیگر .
در مورد کودک 2 ساله ای که در بالا توضیح داده شد می توان گفت سن کم او عاملی به نفع او است، زیرا سن کم شروع لکنت و زمان نسبتاً کوتاهی از شروع ، هر دو فاکتوری مثبت برای بهبودی هستند. یکی دیگر از عوامل مثبت در درمان دختر بودن او است زیرا احتمال بهبودی دختران بیشتر از پسران است. با این حال ما نمی خواهیم خطر را دست کم بگیریم و در نتیجه اجازه دهیم کودک از شکاف ها سقوط کند.
مسئله اصلی در این مورد که باید نگرانش باشیم این است که کودک نشانه هایی از ناامیدی را نشان می دهد . یک زمانی رشتهی ما فکر می کرد که کودکان خردسال از لکنت خود آگاه نیستند. در واقع متخصصین بالینی تمام تلاش خود را برای جلوگیری از افزایش آگاهی کودکان در مورد لکنت انجام دادند. امروزه می دانیم که برخی از کودکان ممکن است حتی در سنین پایین به شدت از لکنت آگاه باشند. این آگاهی و نگرانی از طرف کودک (و از طرف والدین) نگران کننده است زیرا ما نمی خواهیم کودک نگرش های ارتباطی منفی را که اغلب کودکان بزرگتر، نوجوانان و بزرگسالان دارای لکنت را آزار می دهد ، برای خود ایجاد کند.
بنابراین، ما مطمئناً میتوانیم برای یک کودک 2 ساله که فاکتورهای خطر قابل توجهی دارد درمان را آغاز کنیم - و به خوبی ممکن است برای کودک خردسال که از لکنت ناامید است ، حتی اگر سایر عوامل خطر کم هستند ، درمان را آغاز کنیم ! در این مورد، هدف صریح ما کمک به کودک در ایجاد نگرشهای ارتباطی سالم و مناسب خواهد بود - حتی زمانی که در حال تلاش برای بهبودی کامل لکنت هستیم . به عبارت دیگر : حتی اگر احتمالاً کودک بهبود یابد ، باز هم دلیلی برای نگرانی کودک و والدین در این بین وجود ندارد! و اگر کودک در معرض خطر قابل توجهی باشد ، صبر کردن و منتظر ماندن ، زمان تلف شده است.
درمان کودکان در سنین بسیار پایین می تواند دشوارتر از درمان آنها در زمانی که کمی بزرگترهستند باشد فقط به این دلیل که کودک کمی بزرگتر ، ممکن است بتواند با سهولت بیشتری در فعالیت های درمانی شرکت کند . با این حال، اغلب راه ترجیحی برای افزایش احتمال نتیجه موفقیت آمیز وجود دارد – یعنی کودکی که آزادانه و به راحتی ارتباط برقرار می کند، نگرش منفی در مورد ارتباط ندارد و در نهایت لکنت او بهبود می یابد.
موضوع این که آیا و چه زمانی باید درمان را برای کودکان خردسالی که لکنت دارند توصیه کنیم در کتاب ما، درمان لکنت در اوایل دوران کودکی: راهنمای بالینی ، با جزئیات کامل پوشش داده شده است.
ما همچنین دو نکته بالینی رایگان مرتبط را در وب سایت خود داریم. یکی به این سوال می پردازد که "چقدر صبر کنیم" قبل از توصیه درمانی برای کودک خردسالی که لکنت دارد، و دیگری درباره کمک به کودکان خردسال در ایجاد نگرش های ارتباطی سالم است .
Translation: Zahra Astaraki, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n
ترجمه :زهرا آسترکی , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان