چگونه میتوانم ابزار شدت لکنت را نمره دهی کنم؟

مردم اغلب برای من می نویسند که چگونه باید ابزار شدت لکنت را نمره دهند. آنها متحیرند که آیا باید به میان اندازی یا بازنگری (اصلاح) ها را به عنوان لکنت بشمارند، یا اینکه آیا فقط باید بلاک (قفل) ها و سایر رفتارهای لکنت مانند را بشمارند.

درSSI ، هدف شما شمارش تعداد لکنت هایی است که فرد نشان می دهد. این تست، ناروانی های بدون لکنت، لحظاتی که فرد به آنچه می خواهد بگوید فکر می کند، یا هر نوع ناروانی دیگری غیر از لکنت را در نظر نمی گیرد. این بدان معناست که به طور کلی، شما ناروانی ها را در اس-اس-آي حساب نمی کنید.

البته این به آن سادگی که به نظر می رسد نیست. چه می‌شود اگر فرد ازبه میان اندازی ها به عنوان راهی برای پنهان کردن لحظات واقعی لکنت که در درون احساس می‌شود، استفاده کند؟ در آن صورت، ممکن است مناسب باشد که به میان اندازی را بخشی از لحظه لکنت حساب کنیم.

جالب است که هیچ راهی برای تعیین قطعی وجود ندارد که چه ناروانی هایی لکنت و چه مواردی نیستند. این به این دلیل است که فقط گوینده می تواند واقعاً تشخیص دهد که چه چیزی لکنت دارد و چه چیزی نه . وقتی فردی احساس می کند که گیر کرده است، یعنی کنترل مکانیسم گفتار خود را از دست داده است، پس این لکنت است. آنها ممکن است این احساس را زمانی داشته باشند که به اصطلاح رفتارهای لکنت مانند: تکرار، کشیده گویی و بلاک (قفل) را از خود نشان دهند. آنها همچنین ممکن است زمانی که رفتارهای به اصطلاح غیر لکنتی مثل به میان اندازی و اصلاح از خود نشان می دهند، آن را احساس کنند. حتی ممکن است در مواقعی این احساس را داشته باشند که اصلاً هیچ گونه ناروانی قابل مشاهده ای در گفتار خود نشان نمی دهند!

با این حال، بسیاری از اوقات، ناروانی ‌هایی که افراد هنگام احساس گیر افتادن از خود نشان می‌دهند، به شکل تکرار، کشیده گویی یا بلاک (قفل) است - به همین دلیل است که افراد تمایل دارند این رفتارها را هنگام شمارش لکنت بشمارند. با این حال، در نهایت، تنها راهی که می‌توانیم بفهمیم فردی دچار لکنت است یا نه، این است که از او بپرسیم.

من در مورد آن اینگونه فکر می کنم: اکثر اوقات، زمانی که افراد دچار لکنت هستند، انواع خاصی از ناروانی ها را از خود نشان می دهند، و این مواردی هستند که افراد به عنوان لکنت یا لکنت مانند حساب میکنند. در مواقع دیگر، ممکن است هنوز احساس کنند که لکنت دارند، اما آن نوع ناروانی های لکنت را نشان نمی دهند. بهترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم، اگر می‌خواهیم لکنت‌ها را بشماریم، این است که رفتارهایی را بشماریم که معمولاً با درک گوینده مبنی بر اینکه لکنت فرد دوباره دارد اتفاق می‌افتد. این به معنی تکراربخشی از کلمه ، کشیده گویی و بلاک(قفل) هست ، نه به به میان اندازی ، اصلاح و مکث (درنگ).

برگردیم به اس-اس-آي... وظیفه ما هنگام استفاده از آن تست، شمارش لکنت است – نه ناروانی های معمولی یا هر نوع ناروانی دیگری، فقط لکنت. گلین رایلی ، نویسنده اس-اس-آی ، می گفت: "اگر احساس لکنت میشود ، آن را لکنت بنامیم." او روی شمارش انواع خاصی از ناروایی ها متمرکز نبود. درعوض، او می‌خواست مشخصاً بداند که آیا اختلال در گفتار مانند یک لحظه لکنت است یا خیر. بنابراین، در بیشتر مواقع، شما آن حرف‌ها را به‌عنوان بخشی از لکنت در اس-اس-آی به حساب نمی‌آورید - مگر اینکه مشخص باشد که فرد هنگام تولید آنها واقعاً گیر کرده است.

به طور خلاصه: هیچ پاسخ قطعی وجود ندارد، اما زمانی که شما نمره اس-اس-آي را می‌گیرید، اگر به نظر می‌رسد که فرد گیر کرده است، ناروانی را لحظه‌ای ازلکنت حساب کنید. اگر به نظر می رسد که فرد فقط فکر می کند، یا اگر نوع دیگری از ناروانی است، یک ناروانی بدون لکنت را در نظر بگیرید و آن را در اس-اس-آی حساب نکنید.

 ترجمه : فاطمه غلامزاده , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان