در پست قبلی وبلاگ در مورد پرداختن به ویژگی های ثانویه صحبت کردم، اما این یک سوال رایج برای متخصصین بالینی است. پس فکر کردم کمی بیشتر درباره آن بنویسم...
ویژگی های ثانویه یا رفتار های جانبی شامل پلک زدن، نگاه نکردن به شنونده، انقباض عضلات اندام های تولید کننده گفتار یا سایر قسمت های بدن، حرکت دست ها و غیره است. این رفتارها می تواند برای گویندگان ناراحت کننده باشد، زیرا می توانند توجه بیشتری را به لکنت خودشان جلب کنند. با این حال یکی از ویژگی های رایج لکنت هستند زیرا گویندگان سعی می کنند حرف‌هایشان را به هر وسیله ای که می توانند بیان کنند.
در نتیجه برای درمانگرام، والدین و افرادی که لکنت دارند غیر معمول نیست که بخواهند در درمان به این موارد بپردازند.
یکی از مواردی که باید هنگام در نظر گرفتن ویژگی های ثانویه در افراد دارای لکنت به آن فکر کنید ، دلیلی است که باعث می شود به سمت دیگری نگاه کنند یا ماهیچه های خود را منقبض می کنند یا به پاهای خود ضربه می زنند یا هر چیز دیگری. معمولا این رفتارها به عنوان تلاشی برای رهایی از لحظه لکنت (به نوعی خارج شدن از گیر) در نظر گرفته می شود. به زبان ساده، لحظه لکنت می تواند برای آنها ناراحت کننده باشد و می خواهند تا آنجا که می توانند از آن رهایی یابند پس کارهایی را انجام می دهند تا به زور از لحظات لکنت رها شوند، و آن کارهایی که انجام می دهند همان چیزی است که ما تمایل داریم آن را رفتارهای ثانویه بنامیم.
همانطور که اشاره شد، ما معمولاً می‌خواهیم به این افراد کمک کنیم تا این رفتارها را کاهش دهند، زیرا معمولاً به ظاهر کلی لحظه لکنت می‌افزایند. سوال این است که چگونه این کار را انجام دهیم. به جای تمرکز خاص روی ویژگی ثانویه (مثل اینکه به کودک بگوییم نگاهش را برنگرداند یا مشتش را منقبض نکند یا هر چیز دیگری)، ترجیح می دهم به دلیل اصلی تمایل آنها برای رهایی هرچه سریع تر از لکنت بپردازم. مشکل اینجاست : اگر به کودک بیاموزید که در لحظه لکنت نگاهش را برنگرداند (یا خودت را سفت نگیر یا هر چیز دیگری) اما او هنوز با لحظه لکنت احساس ناراحتی می کند ، پس به احتمال زیاد آن ناراحتی خود را به شکل دیگری نشان می دهد. ممکن است کودک نگاه نکردنش را متوقف کند، اما ممکن است پس از آن شروع به ضربه زدن به پای خود کند یا مشت خود را ببندد یا کار دیگری انجام دهد.
تا زمانی که ناراحتی زمینه ای هنوز وجود دارد، به هر طریقی خود را نشان می دهد. بنابراین، بهترین راه برای کمک به این افراد برای کاهش ویژگی‌های ثانویه این است که روی خود ناراحتی زمینه ای کار کنید - به این صورت که حساسیت این افراد را نسبت به لحظه لکنت از بین ببرید تا بتوانند در آن لحظه احساس نیاز به تلاش و تنش نداشته باشند.
هنگامی که یک گوینده ببیند که می تواند بدون ناراحتی (یا حداقل با ناراحتی کمتر) لکنت کند، دیگر دلیلی برای استفاده از ویژگی های ثانویه نخواهد داشت. سپس ویژگی های ثانویه کاهش می یابند زیرا فرد یاد می گیرد که به روشی آسان تر که اختلال کمتری در ارتباط ایجاد می کند لکنت کند.
تمرکز بر روانی گفتار ما را در سطح نگه می دارد و این بدان معناست که فرد به دلیل ترس و ناراحتی اساسی به مقابله با لکنت ادامه خواهد داد. تمرکز بر سطوح عمیق تر به کاهش رفتارهای سطحی کمک می کند.
در مورد اینکه چگونه به مردم کمک می کنیم تا کمتر از لکنت ناراحت شوند؟ این موضوع برای پست دیگری است. در همین حال، ما یک «نکته بالینی» رایگان داریم که به گویندگان کمک می‌کند درباره لکنت آگاه تر شوند و در منابع رایگان وب‌سایت ما موجود است.
Translation: Zahra Astaraki, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.n
ترجمه :زهرا آسترکی , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
