بسیاری از همکاران گفتاردرمانگر ما،اشاره به افزایش ارجاعات لکنت برای ارزیابی یا درمان از زمان شروع پاندمی COVID-19 کرده اند.همچنین،افراد بسیاری که لکنت می کنند،افزایش بسامد و شدت لکنتشان از زمان بهار سال ۲۰۲۰ را گزارش کرده اند.
وقتی که ما واقعیت ها را درباره ی لکنت می دانیم،این پدیده تعجب آور نیست.پژوهش کنونی به ما اطلاع می دهدکه لکنت پایه ی عصب شناختی دارد که به طور عمده منشا ژنتیکی دارد.متاسفانه،نظریات گذشته در مورد منشا لکنت،همچنان در ذهن کسانی وجود دارد که به طور کامل این شرایط را درک نمی کنند.یکی از این نظریات رد شده این است که به نحوی به علت فاکتورهای روانشناختی است.به این دلیل،وقتی که ما موقعیت اضطراب زای جهانی را تجربه می کنیم (پاندمی جهانی)،افزایش ارجاعات لکنت می تواند گیج کننده به نظر برسد.
بیایید آن چه که بسیاری از گفتاردرمانگران تحت عنوان این که لزوما ارجاعات به معنای افزایش لکنت است را باز کنیم.علاوه بر این افزایش گزارشات لکنت در طی لحظات استرس زا به معنای این نیست که استرس دلیل لکنت است.افزایش ارجاعات می تواند،محصول جانبی دیگر فاکتورهاست.
ابتدا،درک این نکته مهم این است که بسیاری از والدین و مراقبین در حال افزایش در سطح کلی استرس و سطح کلی نگرانی خود در مورد سلامتی فرزندانشان هستند.مسئله هایی که ممکن بود قبل از COVID-19 برای مراقبان نگرانی ایجاد نکند ،اکنون می‌تواند برای مراقبین نگران کننده تر باشد و این می‌تواند باعث شود که آنها متوجه تفاوت‌هایی در گفتار فرزندانشان شوند که ممکن است قبلاً باعث نگرانی نبوده اند.
دوم،به دلیل تغییر در برنامه های مدرسه یا کاری،بسیاری از مراقبان می تواند در طول روز زمان بیشتری را نسبت به آن چه که ممکن است عادت کرده باشند،با فرزندان خود،صرف کنند.آن ها صحبت های کودک خود را بیشتر می شنوند و این ممکن است به معنای این باشد که آن ها لکنت بیشتری را از کودک بشنوند.بعضی از مراقبان ممکن است متوجه ناروانی های گفتاری شوند که قبلا در جریان آن نبودند.این مولفه-همراه با افزایش استرس عمومی و نگرانی که در بالا ذکر شد-می تواند خانواده را ترغیب دهد تا بیشتر به آسیب شناس گفتار و زبان مراجعه کنند.
سوم،بچه ها همچنین تغییرات را در محیط روزانه شان و در فرصت های ارتباطی شان،تجربه می کنند. ما می دانیم لکنت به دلیل اضطراب یا دیگر مولفه های روانشناسی نیست،ما همچنین می دانیم که تغییرات محیطی و استرس های درونی می تواند لکنت را تشدید کند.کودکان خردسالی که در معرض خطر لکنت هستند،ممکن است رفتارهای لکنت را هنگامی که عوامل استرس زا حاضر شود، بیشتر از خود نشان دهند.کودکان بزرگتر،ممکن است،تجربه ی افزایش رفتارهای لکنت را هنگامی که با موقعیت های جدید رو به رو می شود،مثل استفاده از ویدیو کنفرانس در جلسات کلاسی،را داشته باشند.(بعضی از دانش آموزان در سن مدرسه به ما گفته اند که هنگامی که می دانند تصویر آن ها برای همکلاسی شان بر روی صفحه ی رایانه نمایش داده می شود؛حرف زدن برایشان بسیار سخت است.)هنگامی که مراقبان بسامد بیشتری از ناروانی را مشاهده می کنند،آن ها ممکن است،نگران باشند و این ، دوباره، می تواند منجر به افزایش ارجاعات شود.
چهارم،بیشتر بچه های دارای لکنت که به صورت معمول در جلسات درمان شرکت می کنند ممکن است که جلسات معمول خود را به دلیل اختلال در برنامه‌های مدرسه،دریافت نکنند.فقدان درمان مداوم می تواند،اثر منفی بر روی روانی گفتار بگذارد،زیرا کودکان ممکن است سطح مشابه تمرینات و حمایت را که معمولا دریافت می کنند را دریافت نکنند.بدون تمرین مداوم،مهارت های مدیریت گفتار کمتر مؤثر خواهد بود.این می توان ترس های والدین درباره ی گفتار کودکشان را تشدید کند،به خصوص اگر والدینی همچنان نگران از دست دادن مدرسه یا فرصت های مرتبط دیگر باشند.
در نهایت (برای اکنون)،یکی از مهم ترین حقایقی که باید در مورد لکنت به خاطر بسپارید این است که :رفتارهای لکنت متنوع اند.بعضی مواقع،افراد دارای لکنت،ممکن است در لکنت خود،افزایش را تجربه کنند و آن ها ممکن است در زمان و موقعیت دیگر،کاهش را تجربه کنند.این یک بخش عادی از تجربیات لکنت است.افزایش در رفتارهای قابل مشاهده ی لکنت می تواند برای کودکان دارای لکنت یا مراقبین به طور یکسان،هشدار دهنده باشد،ولی اگر ما بتوانیم به آن ها کمک کنیم که به خاطر بسپارند که این بخشی از فراز و نشیب عادی جریان لکنت است، میتوانیم کمک کنیم که نگرانی های خود را کاهش دهند.
دلایل دیگری هستند که کودکان دارای لکنت می توانند در این زمان استرس زا افزایش در لکنت را تجربه کنند -و دلایلی که خانواده ها دنبال ارجاع بیشتر هستند-.با این حال،صرف نظر از دلایل خاص،ما به عنوان آسیب شناس گفتار و زبان این فرصت را داریم که حمایت ثابت و آموزش برای دانش آموزانمان و خانواده هایشان ارائه دهیم.ما می توانیم در برابر ترغیب کننده ی حذف لکنت افزایش یافته به عنوان پاسخی به استرس یا اضطراب مقاومت کنیم و ما می توانیم به افراد کمک کنیم که بفهمند لکنت یک اختلال روانشناختی نیست.ما می توانیم باورهای کهنه را با حقایق جدید در مورد آنچه که واقعا به لکنت کمک می کند،جایگزین کنیم.و در انجام این کار،ما می توانیم به کاهش ترس های آن دانش آموزان ،معلمین،مراقبین و سایرین که تجربه می‌کنند،کمک کنیم.
هنگامی که مردم به دانش امروزی مجهز شوند و فهم عمیق تر از آن چیزی که لکنت واقعا هست، داشته باشند ،آن ها بهتر می توانند برای مدیریت فراز و نشیب های مقابله با لکنت آماده شوند.ما امیدواریم که این بررسی اجمالی به برطرف شدن هر گونه خرافه/افسانه و تقویت حقایق کمک کند تا همکاران بتوانند به مراقبین و مراجعین دارای لکنت،کمک کنند تا پدیده ای را که در این زمان چالش برانگیز گزارش می شود،درک کنند.
Translation: Kosar Goudarzian, Speech-Language Pathologist & Morteza Soleyman Dehkordi, Speech-Language Pathologist.
ترجمه : کوثر گودرزیان , آسیب شناس گفتار و زبان - مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
