در پست های مختلف وبلاگ دیگر در مورد درمان لکنت در اوایل دوران کودکی، من در مورد برخی از رویکردهای درمانی مختلف که در دسترس درمانگران است، نظر داده ام. یکی از نکات کلیدی که من به آن اشاره کردم این است که برای درمان کودکان خردسالی که لکنت دارند، انتخاب هایی داریم. من آموخته ام که به برخی افراد فقط در مورد یک رویکرد آموزش داده می شود. این نگران کننده است زیرا رویکردهای مختلف احتمالاً برای کودکان مختلف مفید است. در حالت ایده‌آل، ما کودک و خانواده را با یک رویکرد خاص تطبیق می‌دهیم، نه اینکه از یک رویکرد برای همه استفاده کنیم.(این به هیچ وجه با فعالیت مبتنی بر شواهد سازگار نیست.)
به طور خلاصه،در اینجا یک مرور سریع فقط بر تعداد دیگری از رویکرد ها برای کودکان دارای لکنت وجود دارد:
برنامه درمانی لیدکامب، گسترش یافته در استرالیا،یک برنامه شرطی سازی عامل است که بر اساس کمک به والدین در یادگیری تقویت گفتار روان کودک و تصحیح گفتار همراه با لکنت کودک است.تقویت به شکل تحسین و تمجید مانند «عالی،نرم گفتی» است.اصلاحات به شکل یادآورهای ساده برای "دوباره این رو نرم بگو" است.برنامه درمانی لیدکامب توسط پژوهش های گسترده ای پشتیبانی می‌شود که نشان می‌دهد بسیاری از کودکان دریافت کننده برنامه درمانی لیدکامب، واقعا به سرعت از لکنت بهبود می‌یابند.
برنامه ی RESTART DCM
توسعه یافته در هلند بر اساس مدل ظرفیت و تقاضا است. تا حد زیادی از ابزارهای کمتر-مستقیم ای برای کاهش تقاضا ها در مورد گفتار کودک استفاده می کند در حالی که برای افزایش ظرفیت ها به منظور پشتیبانی از گفتار روان تر کار می کند. از طریق یک کارآزمایی کنترل تصادفی با برنامه لیدکامب مورد مطالعه قرار گرفته است و نتایج حاصل از این دو برنامه اساساً یکسان بود. (این بدان معناست که هر کسی که به شما بگوید که لیدکامب بهترین یا تنها رویکرد مبتنی بر شواهد است، به سادگی از علم فعلی در مورد این موضوع آگاه نیست.)
برنامه درمانی تعاملی والد-کودک که در لندن توسعه یافته است ، نمونه دیگری از رویکرد های کمتر مستقیم است. این شامل کمک به والدین در شناسایی عوامل استرس زا در محیط کودک است (نه تنها عوامل استرس زا ارتباطی، بلکه همچنین عوامل استرس زا خانواده که ممکن است به افزایش مشکلات ارتباطی کودک کمک کنند). به والدین آموزش داده می شود که به طور منظم "زمان ویژه"ای را با فرزندان خود بگذرانند که در طی آن بتوانند از تعامل با کودک لذت ببرند درحالیکه تغییرات تسهیل کننده‌ی روانی گفتار در محیط را بررسی می‌کنند. برنامه پالین چند مقاله دارد که کارایی آن را نشان می دهد، اگرچه تحقیقات بیشتری در حال انجام است.
در کتاب درمان لکنت در اوایل کودکی ما ، نینا ریردون ریوز و من ، آنچه را که ما رویکرد جامع برای درمان کودکان می‌نامیم را توصیف کرده ایم. این تا حدی مبتنی بر رویکرد خانواده محور است که در مقاله ای در مجله آشا، خدمات زبان، گفتار و شنوایی در مدارس در سال 2006 با همکارانم کریگ کلمن و دیو همر توضیح دادم. در کتاب، آن افکار اولیه را گسترش می دهیم. رویکرد درمانی شامل هر دو مؤلفه کمتر مستقیم و مستقیم‌تر است که بر کمک به کودکان برای افزایش روانی گفتار از طریق کاهش نیازهای محیطی، استفاده از استراتژی‌هایی برای افزایش روانی گفتار در صورت نیاز و تلاش برای ایجاد نگرش‌های سالم و مناسب نسبت به ارتباط و لکنت تمرکز دارد.
اینها تنها چند نمونه از رویکردهای فعلی هستند که به نظر می رسد برای کمک به کودکان خردسال برای غلبه بر لکنت کارآمد هستند. بدیهی است که چیزهای زیادی برای گفتن وجود دارد. این موضوع برای پست وبلاگ دیگری خواهد بود…
ترجمه : مرتضی سلیمان دهکردی، آسیب شناس گفتار و زبان
